PIERWSZE CZYTANIE
Oz 14, 2-10
Wróć do Pana, Boga twojego

Czytanie z Księgi proroka Ozeasza
Tak mówi Pan: «Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną swą winę. Zabierzcie z sobą słowa i nawróćcie się do Pana! Mówcie do Niego: „Usuń cały grzech, a przyjmij to, co dobre, zamiast cielców dajemy Ci nasze wargi. Asyria nie może nas zbawić; nie chcemy już wsiadać na konie ani też mówić: nasz boże do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota”. Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę ich miłością, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola zapuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu. I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu, i zboża uprawiać będą, winnice sadzić, których sława będzie tak wielka, jak wina libańskiego. Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami? Ja go wysłuchuję i Ja na niego spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pańskie są proste; kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy».
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 81 (80), 6c-8a. 8b-9. 10-11b. 14 i 17 (R.: por. 11a i 9a)

Refren: Ja jestem Bogiem, słuchaj mego głosu.

Słyszę słowa nieznane: *
«Uwolniłem od brzemienia jego barki,
jego ręce porzuciły kosze. *
Wołałeś w ucisku, a Ja cię ocaliłem.

Refren.

Odpowiedziałem ci z grzmiącej chmury, *
doświadczyłem cię przy wodach Meriba.
Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć, *
obyś Mnie posłuchał, Izraelu!

Refren.

Nie będziesz miał obcego boga, *
cudzemu bogu nie będziesz się kłaniał.
Ja jestem Panem, Bogiem twoim, *
który cię wywiódł z ziemi egipskiej.

Refren.

Gdyby mój lud Mnie posłuchał, *
a Izrael kroczył moimi drogami,
jego bym karmił wyborną pszenicą *
i sycił miodem z opoki».

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Mt 4, 17

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Pan mówi: Nawracajcie się,
bliskie jest królestwo niebieskie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA
Mk 12, 28b-34
Pierwsze ze wszystkich przykazań

Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Bóg jest miłością i kto się z Niego narodził, trwa w miłości i miłuje Boga ponad wszystko, a braci miłuje tak jak Chrystus nas umiłował: miłością bezwarunkową i bezinteresowną. Bóg tak nas umiłował, że posłał na świat Syna swego, abyśmy przez Niego żyli na wieki. Skoro Bóg tak nas umiłował, to my też powinniśmy nawzajem się miłować.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
To naprawdę błogosławiona chwila, kiedy zdamy sobie sprawę, że nasza jedyna nadzieja jest w miłosierdziu Pana. Prorok Ozeasz wzywa Izraelitów, którzy pokładali złudną nadzieję w Asyrii i innych ludzkich potęgach, aby całym sercem powrócili do Pana. Obce mocarstwa i bożki pogańskie doprowadziły Królestwo Izraela do upadku, a tym samym ludność musiała pójść na wygnanie.
Jednocześnie, słyszymy wiele zdumiewających obietnic, przewyższających najśmielsze oczekiwania nawracającego się ludu. Prorok, odwołując się do bogactw naturalnych Ziemi Świętej – mocy lasów Libanu, obfitych zbóż, bogactwa winnic – pokazuje, że wspaniałość odrodzonego ludu będzie o wiele większa od dawnej.
Jak dobry jest Pan Bóg! Nie tylko chce przebaczyć nam nasze grzechy i niewierności, ale chce nas jeszcze hojniej, ponad miarę, obdarować swoją łaską. Jak Ojciec miłosierny, który wybiega naprzeciw syna i urządza wielkie święto (por. Łk 15,11-32). Jak uczy święty Paweł: ,,Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz 5,20).

Komentarz do psalmu
Psalm 81 śpiewali Izraelici, przeżywając corocznie trwające osiem dni Święto Namiotów – obchodzone na pamiątkę pobytu na pustyni oraz otrzymania Prawa na Synaju. Psalmista przypomina Izraelowi jego historię – jak Pan wyzwolił swój lud, ratując od uciemiężenia ciężkimi robotami przymusowymi w Egipcie i mocy faraona; jak prowadził go przez trud pustynnej wędrówki; jak bardzo Bogu wciąż zależy na tym, by człowiek słuchał Jego głosu i dzięki temu był prawdziwie nasycony, spełniony, szczęśliwy.
Ten psalm możemy dziś rozważać, patrząc na historię naszego życia, a jednocześnie przygotowując się do zbliżających się Świąt Paschalnych. Jesteśmy obdarzeni łaską chrztu świętego – mamy tożsamość umiłowanych synów i córek Boga. Wiele razy doświadczyliśmy już mocy Bożego miłosierdzia – w sakramencie spowiedzi, w różnych rekolekcjach, ale też w bardzo osobistych momentach, o których być może wie tylko Pan Bóg i my. Ale wiele razy odrzuciliśmy też Boży głos, zamknęliśmy serce, nie chcieliśmy słuchać… Mimo tego Pan Bóg się nami nie nuży! Wciąż jest gotowy nam przebaczać, wciąż walczy o nas bardziej, niż my sami o siebie. ,,Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi ledwo tlejącego się knotka (…) On nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi” (Iz 42,3n).
Czyjego głosu słucham? Swojego? Ludzkiej opinii? Kogoś ważnego? „Ja jestem Bogiem, słuchaj głosu mego!” – mówi dziś do nas Pan Bóg. Wyborna pszenica i miód z opoki – to szczególne zapowiedzi Eucharystii, pokarmu z nieba, który daje nam życie wieczne. Nasz post w tym czasie – wyrzekanie się tego, co dobre i przyjemne dla naszych zmysłów – ma ożywić w nas pragnienie Eucharystii, która jest najważniejszym pokarmem naszego życia i każdego dnia nadaje nam prawdziwy sens i smak.

Komentarz do Ewangelii
„Niedaleko jesteś od królestwa Bożego” – to chyba najbardziej pocieszające słowa, jakie można usłyszeć od Pana Boga. Pan Bóg nie tylko zwraca nam uwagę, karci, poucza, ale jako najlepszy Ojciec widzi także ogrom dobra w naszym życiu. Widzi też stan naszego serca, nasz proces wzrastania i rozwoju, widzi wszelkie dobre owoce naszych modlitw, uczynków, wyrzeczeń.
Uczony w Piśmie może być symbolem każdego z nas, który w pewnym momencie swojej drogi wiary – dla niektórych w młodości, dla innych później – zadaje sobie pytanie: o co w tym wszystkim chodzi? Po co wszystkie modlitwy, staranie się, walka o dobro, co jest najważniejsze w drodze za Jezusem?
Uczony w Piśmie, czyli człowiek zasłuchany w Boże słowo, znający je dobrze, w spotkaniu z Jezusem zyskał potwierdzenie dla swoich intuicji – celem życia wiary nie jest religijność, ale słuchanie Boga – a z tego rodzi się żywa miłość Boga i bliźniego. Jednocześnie, szczere spotkanie z Jezusem zawsze pokazuje nam, że jeszcze czegoś nie wiemy, że jest jeszcze dalej droga przed nami, że to jeszcze nie koniec naszej przemiany.
Ten człowiek potrzebował jeszcze otwarcia się na prawdziwą głębię miłości Boga i bliźniego – w Ewangelii świętego Jana Pan Jezus podniesie poprzeczkę i objawi uczniom nowe przykazanie: ,,Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,34n).
Nie chciejmy poprzestać na tym, co już wiemy. Pozwólmy się Panu Bogu prowadzić dalej!
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Mickiewicza

Święty Patryk, biskup

Patryk urodził się w Brytanii w 385 roku, w rodzinie chrześcijańskiej. Nosił celtyckie imię Sucat. Kiedy miał 16 lat, korsarze porwali go do Irlandii. Przez 6 lat był tam pasterzem owiec. W tym czasie nauczył się języka irlandzkiego. Na przypadkowym statku udało mu się zbiec do północnej Francji. Tam kształcił się w dwóch najgłośniejszych wówczas szkołach misyjnych: w Erinsi i w Auxerre. Podjął studium przygotowujące go do pracy na misjach. Był uczniem św. Germana z Auxerre. Przez jakiś czas przebywał w Italii i w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyrreńskiego.
W tym czasie zmarł w Irlandii, wysłany tam na misje przez papieża św. Celestyna I, biskup św. Palladiusz. Postanowiono na jego miejsce wysłać Patryka. Na biskupa wyświęcił go papież w roku 432 i wysłał go do Irlandii. Patryk zastał tam małe grupy chrześcijan, ale stanowiły one wyspy w morzu pogaństwa. Krajem rządzili naczelnicy szczepów i znakomitych rodzin. Kapłani pogańscy zażywali wielkiej powagi. Patryk swoim umiarem i podarkami zdołał większość z nich pozyskać dla wiary. Obchodził poszczególne rejony Zielonej Wyspy, wstępując najpierw do ich władców i prosząc o zezwolenie na głoszenie Ewangelii. W Armagh założył swoją stolicę, skąd czynił wypady na cały kraj.
Nie jeden raz przeszkadzano mu w jego misji; zdarzały się zamachy na jego życie. Na ogół jednak praca jego miała ton spokojny. Spotykał się z życzliwością tak poszczególnych władców, jak i miejscowej ludności. Aby sobie nie zrażać władców niektórych grup etnicznych, dla poszczególnych szczepów ustanawiał biskupów. Kapłanów, których zadaniem było niesienie im pomocy, podobnie jak to uczynił św. Augustyn i św. German, zobowiązał do życia wspólnego na wzór klasztorów. Do liturgii wprowadził obrządek, jaki wówczas był powszechnie przyjęty w Galii (we Francji).
Do nawrócenia całej wyspy św. Patryk potrzebował wielu ludzi. Misjonarze na jego apele zgłaszali się tłumnie. Największą wszakże pomocą byli dla niego mnisi. Z nich to tworzył ośrodki duszpasterskie. Tak więc w Irlandii powstał jedyny w swoim rodzaju zwyczaj, że opaci byli biskupami, a mnisi w klasztorach – ich wikariuszami. W tej pracy okazał się dla Patryka mężem opatrznościowym św. Kieran. Według podania Patryk miał wręczyć Kieranowi dzwon, którym tenże zwoływał mnichów i wiernych na wspólne pacierze liturgiczne. To było także osobliwością Irlandii. Zwyczaj dzwonienia rozpowszechnili mnisi irlandzcy po całej Europie. Patryk upowszechnił także zwyczaj usznej spowiedzi.
Ostatnie dni swojego życia spędził Patryk w zaciszu klasztornym, oddany modlitwie i ascezie. Utrudzony pracą apostolską, oddał duszę Panu 17 marca 461 w Armagh (dziś Ulster, Północna Irlandia), które to miasto stało się odtąd stolicą prymasów irlandzkich. Patryk przeżył ok. 76 lat, w tym ok. 40 lat w Irlandii, która czci go jako swojego apostoła, ojca i patrona. Jest on również patronem Nigerii (nawróconej przez irlandzkich misjonarzy) oraz Montserrat, archidiecezji nowojorskiej, bostońskiej, Ottawy, Armagh, Cape Town, Adelajdy i Melbourne, a także inżynierów, fryzjerów, kowali, górników, upadłych na duchu oraz dusz w czyśćcu cierpiących. Czczony także jako opiekun wiosennych siewów i zwierząt domowych. Zwracają się do niego lękający się węży i ukąszeni przez nie.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w biskupim stroju. Jego atrybutem jest liść koniczyny – dla podkreślenia, że Patryk rozpoczynał ewangelizowanie od wykładania prawdy o Trójcy Przenajświętszej, a także wąż. Inne atrybuty to mitra, pastorał, krzyż, księga, chrzcielnica, węże, harfa.