PIERWSZE CZYTANIE
Dn 9, 4b-10
Wyznanie grzechów

Czytanie z Księgi proroka Daniela
O Panie, Boże mój, wielki i straszliwy, który dochowujesz wiernie przymierza tym, co Ciebie kochają i przestrzegają Twoich przykazań. Zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, popełniliśmy nieprawość i zbuntowaliśmy się, odstąpiliśmy od Twoich przykazań. Nie byliśmy posłuszni Twoim sługom, prorokom, którzy przemawiali w Twoim imieniu do naszych królów, do naszych przywódców, do naszych przodków i do całej ludności kraju. U Ciebie, Panie, sprawiedliwość, a u nas wstyd na twarzach, jak to jest dziś u nas – mieszkańców Judy i Jerozolimy, i całego Izraela, u bliskich i dalekich, we wszystkich krajach, dokąd ich wypędziłeś z powodu niewierności, jaką Ci okazali. Panie! Wstyd na naszych twarzach, naszych królów, naszych przywódców i naszych ojców, bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie. Ale Pan, Bóg nasz, jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego, by postępować według wskazań, które nam dał przez swoje sługi, proroków.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 79 (78), 5a i 8. 9. 11 i 13 (R.: por. Ps 103 [102], 10a)

Refren: Nie czyń nam, Panie, według naszych grzechów.

Czy wiecznie będziesz się gniewał? *
Nie pamiętaj nam win przodków naszych,
niech szybko nas spotka Twoje zmiłowanie, *
gdyż bardzo jesteśmy słabi.

Refren.

Wspomóż nas, Boże, nasz Zbawco, *
dla chwały Twojego imienia;
Wyzwól nas i odpuść nam grzechy *
przez wzgląd na swoje imię.

Refren.

Niech jęk pojmanych dojdzie do Ciebie *
i mocą Twego ramienia ocal na śmierć skazanych.
My zaś, lud Twój i owce Twojej trzody, †
będziemy wielbić Ciebie na wieki *
i przez pokolenia głosić Twoją chwałę.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. J 6, 63c. 68c

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Słowa Twoje, Panie, są duchem i życiem.
Ty masz słowa życia wiecznego.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA
Łk 6, 36-38
Odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Mamy być miłosierni jak miłosierny jest nasz Ojciec, który jest w niebie… On nam wszystko przebaczył w Chrystusie Jezusie, okazał łaskę i miłość, nie pamięta nam grzechów naszych. Jest Ojcem wszelkiego miłosierdzia, który zarządził zanim świat powstał, że kto przyjmie Jego Syna, nie pójdzie na sąd i nie będzie dla niego żadnego potępienia, ale ze śmierci przejdzie do życia w Jego Królestwie.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Prorocy to osoby, które pośredniczą między światem ludzkim i Boskim. Byli oni mocno zakorzenieni w historii, co ma ważne znaczenie dla zrozumienia ich teologii i przesłania. Dzisiejszy fragment z Księgi proroka Daniela poprzedzony jest wierszami, w których autor podejmuje problem interpretacji proroctwa Jeremiasza dotyczącego spustoszenia Jerozolimy oraz okresu pobytu w niewoli w Babilonie. Daniel, wychodząc z tych rozważań historycznych, wznosi modlitwę za swój lud. Przyodziawszy wór pokutny, płakał i mówił: Zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, popełniliśmy nieprawość i zbuntowaliśmy się, odstąpiliśmy od Twoich przykazań. Daniel wyznaje sprawiedliwemu Bogu brak posłuszeństwa napomnieniom kierowanym do Judy i Izraela. Wstyd na naszych twarzach! Ale – modli się dalej Daniel – Pan, Bóg nasz, jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana.
Słowa te są i dla nas nadzieją na Boże miłosierdzie, a zarazem są wezwaniem do uległości Panu i zachętą do słuchania Jego słów. Albowiem – jak mówi Daniel – „Pan, nasz Bóg, dochowuje wiernie przymierza tym, którzy Go kochają i przestrzegają Jego przykazań”.

Komentarz do psalmu
Dzisiejszy psalm jest w pewnym sensie kontynuacją modlitwy Daniela. Jest prośbą o zmiłowanie, o odpuszczenie grzechów, o wyzwolenie i ocalenie od śmierci. Jest też obietnicą poprawy i zapewnieniem o wielbieniu i głoszeniu Bożej chwały. My również uznajmy naszą słabość i prośmy o Boże miłosierdzie.

Komentarz do Ewangelii
Dziś słyszymy niejako uzupełnienie słów Jezusa wypowiedzianych w Kazaniu na górze. Nasz Mistrz udziela praktycznych rad jak żyć, aby być błogosławionym. Warto zwrócić uwagę, że w tej krótkiej perykopie występuje duże nagromadzenie czasowników określających zasady postępowania: bądźcie miłosierni, odpuszczajcie, dawajcie, nie potępiajcie, nie sądźcie. Takie dynamiczne wezwanie do aktywności chrześcijańskiej jest nie tylko wskazówką, jak nam odmierzą w sensie eschatologicznym, ale zasady te również dobrze się sprawdzają w doczesnych relacjach międzyludzkich. Warto wrócić do wcześniejszych wierszy, w których Jezus daje też inne podpowiedzi, jak żyć w tym świecie, a wśród nich generalną zasadę: Traktujcie innych ludzi tak, jak chcielibyście, aby oni was traktowali (Łk 6,31).
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego

Święty Olegariusz, biskup

Olegariusz (Oldegar) urodził się w 1060 r. w zamożnej rodzinie w Barcelonie. W wieku 10 lat został włączony do kapituły katedralnej w rodzinnym mieście. Święcenia kapłańskie przyjął w 1094 roku. Z czasem został przełożonym kanoników w Barcelonie i w Sant Adria de Besós (1095-1108) oraz opatem augustiańskiego klasztoru św. Rufusa w Awinionie (1113-1118). Wstąpił także do konfraterni San Pedro de la Portella. Rajmund Berenguer III, hrabia Barcelony, mianował go biskupem tego miasta w 1116 r. Olegariusz otrzymał sakrę z rąk kardynała Boso w katedrze w Maguelone w Prowansji za czasów pontyfikatu Paschalisa II. W 1117 r. udał się do Rzymu, by złożyć homagium papieżowi Gelazjuszowi II.
Olegariusz był gorliwym reformatorem. Uczestniczył w synodach w Tuluzie (1119), Reims (1120), pierwszym laterańskim (1123), w Narbonne (1129), Clermont (1130) i ponownie w Reims (1131). Angażował się także we wprowadzanie w życie augustyniańskiej reformy klasztorów w Katalonii – w latach 20-tych XII w. przekształcił klasztor św. Eulalii (wówczas poza Barceloną) na wspólnotę kanoników augustiańskich.
8 marca 1118 r. Olegariusz, pozostając nadal biskupem Barcelony, został mianowany także na biskupa Tarragony. Czekało go trudne zadanie odbudowy Kościoła w tym regionie po odzyskaniu go z rąk Maurów. Po 1124 r. udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej; z powodu troski o swą nową diecezję skrócił pobyt w Antiochii i wrócił przed 1127 r.
Pomiędzy 1126 a 1130 rokiem bardzo aktywnie zajął się odbudową miasta, a zwłaszcza kościołów. Ściągał nowych mieszkańców i rycerzy, którzy mieliby bronić miasta w przyszłości. Lata 1126-1127 to czas wysiłków zmierzających do zorganizowania drugiej krucjaty. Olegariusz wynagrodził Wilhelmowi V straty związane z wysłaniem jego rycerzy do Barcelony w latach 1124-1125 i doprowadził do zgody między Wilhelmem a jego synem, Bernardem IV, w ten sposób wzmacniając sojusz przeciwko piratom Almoravida. W marcu 1129 r. przekazał swoje świeckie uprawnienia Robertowi Bordetowi, czyniąc go księciem Tarragony. Sam wrócił do troski o odnowę metropolii. Synod w Narbonne (1129) zatwierdził istnienie archifraterni, którą założył rok wcześniej Olegariusz; miała ona na celu odbudowę Kościoła w Tarragonie. Członkowie archifraterni, duchowni i świeccy, zamożni i ubodzy, składali ofiary pieniężne, które przeznaczane były na archidiecezję tarragońską.
Olegariusz zmarł 6 marca 1137 r. Został kanonizowany 18 maja 1675 r. przez Klemensa X. Na tę okazję napisano mało wiarygodny historycznie życiorys Olegariusza, oparty na czternastowiecznym Vita sancti Olegarii, który z kolei czerpał z zagubionego XII-wiecznego życiorysu przypisywanego towarzyszowi Olegariusza, Renaldowi. Grobowiec biskupa barcelońskiego i tarragońskiego znajduje się w katedrze w Barcelonie.