PIERWSZE CZYTANIE
Hbr 12, 4-7. 11-15
Kogo Bóg miłuje, tego karci

Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Bracia: Jeszcze nie opieraliście się aż do krwi, walcząc przeciw grzechowi, a zapomnieliście o napomnieniu, z jakim Bóg się zwraca do was jako do synów: «Synu mój, nie lekceważ karcenia Pana, nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza. Bo kogo miłuje Pan, tego karci, chłoszcze zaś każdego, którego za syna przyjmuje». Trwajcie w karności! Bóg obchodzi się z wami jak z dziećmi. Jakiż to bowiem syn, którego by ojciec nie karcił? Wszelkie karcenie na razie nie wydaje się radosne, ale smutne, potem jednak przynosi tym, którzy go doświadczyli, błogi plon sprawiedliwości. Dlatego wyprostujcie opadłe ręce i osłabłe kolana! Proste ślady czyńcie nogami, aby kto chromy, nie zbłądził, ale był raczej uzdrowiony. Starajcie się o pokój ze wszystkimi i o uświęcenie, bez którego nikt nie zobaczy Pana. Baczcie, aby nikt nie pozbawił się łaski Bożej, aby jakiś korzeń gorzki, który wyrasta do góry, nie spowodował zamieszania, a przez to nie skalali się inni.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 103 (102), 1b-2. 13-14. 17-18a (R.: por. 17a)

Refren: Bóg jest łaskawy dla swoich czcicieli.

Błogosław, duszo moja, Pana, *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

Refren.

Jak ojciec lituje się nad dziećmi, *
tak Pan się lituje nad tymi, którzy cześć Mu oddają.
Wie On, z czegośmy powstali, *
pamięta, że jesteśmy prochem.

Refren.

Lecz łaska Pana jest wieczna *
dla Jego wyznawców,
a Jego sprawiedliwość nad ich potomstwem, *
nad wszystkimi, którzy strzegą Jego przymierza.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. J 10, 27

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Moje owce słuchają mego głosu,
Ja znam je, a one idą za Mną.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mk 6, 1-6
Jezus lekceważony w Nazarecie

Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?» I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Syn Boży został odrzucony i zlekceważony w swoich rodzinnych stronach, bowiem nikt nie jest uznany za proroka w swojej ojczyźnie, wśród krewnych swoich i w domu swoim. Niedowiarstwo zasmuca i gasi Ducha Świętego. Nawet Jezus nie mógł tam dokonać żadnego cudu…
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Karcenie w świecie greckim i żydowskim miało jak najbardziej służyć kształceniu: wyrabianiu charakteru, ćwiczeniu się w dobrych postawach. Najlepiej przecież pamiętamy nauczycieli wymagających. Dzięki nim nauczyliśmy się więcej i rzetelniej, do dziś o nich pamiętamy i jesteśmy im wdzięczni, mimo przeżytego trudu uczenia się, by sprostać ich wymaganiom.
Na początku roku Słowo Boże chce nam pokazać drogę nieustawania w dobrym życiu, patrząc, w jaki sposób postępował Jezus. Czasem zdarza nam się czuć słabszymi, a wręcz wycieńczonymi. Dzisiejsze czytanie zachęca nas, byśmy chodzili prosto, a to w języku Biblii oznacza wybieranie najkrótszej drogi do mety. Symbolika Listu do Hebrajczyków odnosi się do postawy duchowej. Osłabiamy naszego ducha, nie dbając o relację z Bogiem, z innymi, nie karmiąc się Słowem Bożym i Eucharystią. Pamiętajmy, że upadki i różne trudne doświadczenia stają się dla nas okazją, łaską, którą uczymy się przyjmować. Trzeba nam codziennie schodzić z piedestału samowystarczalności. Nasze życie utkane z relacji, przeplatających się historii jest przepiękną szansą daną nam przez Boga. Nieustannie uczymy się przyjmować ją z wdzięcznością za to wszystko, co daje nam życie, spotkania, wydarzenia, co wpływa na formowanie całej naszej osoby: intelektu, woli, uczuć.

Komentarz do psalmu
Pamięć jest zapalarką wdzięczności. Kiedy nie pamiętamy o przeszłości, nie możemy tak naprawdę dobrze żyć naszym TERAZ. Nowy Rok, który rozpoczęliśmy dokładnie miesiąc temu, nie przekreślił tego wszystkiego, co dane nam było przeżyć, doświadczyć, nauczyć się i rozważyć. Każde spojrzenie w przyszłość nosi w sobie mały lub czasami większy ciężar historii naszego życia. Dzisiejszy psalm zaprasza nas do błogosławienia każdej minuty danej nam w Bożym zamyśle i wykorzystywanej jako narzędzie potrzebne do zbawienia. Dlatego całe nasze wnętrze wyśpiewuje: „Błogosław, duszo moja, Pana!”.

Komentarz do Ewangelii
Skąd On to ma? To pytanie stawiamy osobom, które nas zaskakują inteligencją, kreatywnością, jakimś urokiem czy dobrym przykładem życia. Często jednak w dzisiejszym kontekście hejtów dziwimy się agresji, zawiści, chamstwu i również pytamy: skąd on to ma? Przecież rodzice to przykładne małżeństwo…
Jezus otrzymał wszystko od Ojca, od Józefa i Maryi, krewnych i znajomych, od środowiska, w którym się wychował. Mądrość Jezusa zachwyca słuchaczy w synagodze i zaskakuje dziś mnie. Ewangelia zachęca do oddania Jezusowi Jego prawdziwego Imienia -tożsamości. Umiejmy pozwolić Mu być Bogiem działającym cuda, zbawiającym, uzdrawiającym. To nie jest jedynie Syn Józefa, cieśli. Jak patrzę na innych? Czy pozwalam im być tym, kim są, w ich najgłębszej tożsamości danej im przez Boga?
Komentarze zostały przygotowane przez s. Annę Juźwiak AP

Święta Brygida z Kildare, dziewica

Brygida z Kildare (nazywana także Irlandzką) urodziła się między rokiem 452 a 456 w Irlandii (w okolicach dzisiejszego Kildare albo Faughart w hrabstwie Louth). Była pogodna i hojna, energiczna i przedsiębiorcza, dobra i sprawiedliwa. Już od dzieciństwa tęskniła za życiem poświęconym Bogu. Od nieznanego z imienia biskupa otrzymała welon, symbol dozgonnego dziewictwa. Zaczęła gromadzić przy sobie dziewice o podobnych ideałach. Założyła dla nich w Kildare, na zachód od Dublina, pierwszy klasztor w Irlandii (nazwa Kildare pochodzi od iryjskiego Cill dara – kościół dębu). Klasztor ten niebawem zasłynął i dał początek wielu innym. Brygida niosła pomoc cierpiącym i ubogim, przemierzając wzdłuż i wszerz Zieloną Wyspę. Stale była w podróży.
Zmarła w Kildare 1 lutego 523 lub 524 r. i została pochowana w istniejącej do dziś katedrze. Jednak w IX wieku, w okresie najazdu wojsk duńskich, relikwie ukryto. Zostały one odnalezione dopiero w XI w., a w roku 1185 biskup św. Malachiasz przeniósł je razem z relikwiami św. Patryka i św. Kolumbana do katedry w Downpatric. Niestety, król Henryk VIII kazał je zniszczyć. Część udało się uratować. Obecnie doznają czci w pięknym, kamiennym sarkofagu w Kildare (dzisiaj Cell Dara). Natomiast inna cząstka (prawdopodobnie relikwie głowy) znajdują się w kaplicy kościoła p.w. św. Jana Chrzciciela w Lumiar, niedaleko Lizbony.
Święta Brygida z Kildare jest uważana za współapostołkę i patronkę Irlandii (obok św. Patryka i św. Kolumbana Starszego) oraz za matkę życia zakonnego na tej wyspie. Czczona jest jako opiekunka pracujących na roli. Jej kult szybko rozpowszechnił się w Irlandii, Anglii i krajach skandynawskich. Podobno już w średniowieczu dotarł nawet do Polski.
Z VII w. zachował się staroirlandzki hymn ku czci św. Brygidy – najstarszy pomnik rodzimej literatury hagiograficznej Irlandii. Do dzisiaj żywa jest w Irlandii tradycja plecenia na 1 lutego wiklinowych krzyży świętej Brygidy, które mają chronić domy, a zwłaszcza zawartość spiżarni. Kultywowane są dawne zwyczaje nakazujące w wigilię św. Brygidy wysprzątać dom, upiec ciasto, przyjąć gości, w żadnym wypadku nie odmawiać potrzebującym. Domy i drzewa przy nich ozdabiane są wstążkami, które – według podań – dotyka Patronka wędrująca tego dnia po Irlandii.

W ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju opatki, w białym habicie i czarnym welonie, z pastorałem w ręku i księgą reguły zakonnej. Czasami rozdaje osełki masła. Jej atrybutami są: otwarta księga, u jej stóp krowa, pastorał ksieni, płomień nad głową, świeca w dłoni.