PIERWSZE CZYTANIE
Ef 5, 21-33
Miłość Chrystusa i Kościoła wzorem małżeństwa chrześcijańskiego

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia: Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej. Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus – Głową Kościoła: On – Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom – we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby samemu sobie przedstawić Kościół jako chwalebny, niemający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus – Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła. W końcu więc niechaj również każdy z was tak miłuje swą żonę jak siebie samego. A żona niechaj ze czcią się odnosi do swojego męża.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 128 (127), 1b-2. 3. 4-5 (R.: 1b)

Refren: Szczęśliwy człowiek, który służy Panu.

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu *
i chodzi Jego drogami.
Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich, *
szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Refren.

Małżonka twoja jak płodny szczep winny *
w zaciszu twego domu.
Synowie twoi jak oliwne gałązki *
dokoła twego stołu.

Refren.

Tak będzie błogosławiony człowiek, *
który służy Panu.
Niech cię z Syjonu Pan błogosławi †
i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem *
przez wszystkie dni twego życia.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Mt 11, 25

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi,
że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Łk 13, 18-21
Przypowieści o ziarnku gorczycy i o zaczynie

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus mówił: «Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je porównać? Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki podniebne zagnieździły się na jego gałęziach». I mówił dalej: «Z czym mam porównać królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Duch Boży rozlał w sercach naszych miłość Bożą, dzięki czemu możemy z całego serca kochać Boga i ludzi. Jezus chodził w miłości Bożej i czynił dobrze wszystkim, którzy byli pod władzą diabła. Uczniowie Jezusa po tym są poznawani, że miłują się wzajemnie, tak jak On nas umiłował. Ta miłość przynosi wolność od dzieł diabła.
Marek Ristau

***
Komentarze do – czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Zanim powstaną głosy zdziwienia lub oburzenia wobec zachęty dla żon, aby były „poddane swym mężom jak Panu”, wsłuchajmy się uważnie w pierwsze zdanie dzisiejszej perykopy: „bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej.” Św. Paweł, podając chrześcijanom Efezu wskazówki, mające im pomóc wcielić Ewangelię w życie, podaje jako podstawowe odniesienie Chrystusowe nowe przykazanie: „miłujcie się wzajemnie… jeśli Ja obmyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie wzajemnie obmywać nogi”. Służcie sobie wzajemnie. Żony mężom – w imię Chrystusa, i tak jak poddany jest Mu Kościół. Mężowie – żonom, w imię Chrystusa, i tak, jak Chrystus miłuje Kościół. Miłość ludzi, związek dwojga, którzy stają się jednym ciałem, dla wierzących jest obrazem miłości i jedności Chrystusa i Kościoła. Tak, kolejny raz, tajemnice Boga ukrywają się w codziennych, ludzkich sprawach.

Komentarz do psalmu
Błogosławiony, kto się boi Pana.
Modląc się tym psalmem możemy odkryć, co dla wierzącego Izraelity było pełnią szczęścia i spełnieniem marzeń. Podobnie jak w Psalmie 1, również i w tej medytacji widzimy człowieka, którego szczęście rodzi się z bojaźni Pana i wierności Prawu. Taka postawa owocuje szczęściem małżeńskim i rodzinnym. I tak, jak człowiek błogosławiony był drzewem zasadzonym nad wiecznie płynącą wodą, tak jego małżonka i dzieci są winoroślą i oliwkami – wnoszą radość i pokój w codzienność pobożnego sługi Pana. Do pełni szczęścia brakuje tylko jednego: oglądania pomyślności Jeruzalem. Szczęście jednej rodziny buduje szczęście całej wspólnoty. Bez pokoju i błogosławieństwa całej wspólnoty błogosławieństwo jednego domu pozostaje niepełne.

Komentarz do Ewangelii
Po pełnym mocy znaku uzdrowienia przewlekle chorej kobiety Jezus kontynuuje nauczanie w przypowieściach. Tajemnice Królestwa Bożego ukryte są tym razem pod postaciami niepozornego ziarna i chlebowego zakwasu. Obydwa obrazy przekazują jedną prawdę: początki największych Bożych spraw po ludzku mogą wydawać się niepozorne. Można nie zwracać uwagi na najmniejsze ziarenko świata. Wobec znaczącej ilości mąki można zlekceważyć niewielką ilość zakwasu. Wydaje się, że z niepozornego zasiewu nie może powstać nic wielkiego, a niewielka ilość kwasu nie będzie w stanie wpłynąć na smak ciasta. Kolejny raz okazuje się, że według Bożej logiki pozory mylą. W tym, co najmniejsze, ukryta jest potężna siła. W tym, czego na początku niewiele, jest moc przemiany całej rzeczywistości. Królestwo Boże może się wydawać czymś niegodnym uwagi, wręcz skazanym na porażkę. Tymczasem ma ono siłę obumierającego ziarna i moc nadawania smaku wszystkiemu, z czym się zetknie.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Jarosława Kwiatkowskiego

Święty Bernard Calvo, biskup

Bernard urodził się ok. 1180 r. w Manso Calvo niedaleko miasta Reus w Katalonii. Tu również zdobył wykształcenie. Należał do rodu szlacheckiego; już w młodym wieku pracował jako prawnik i urzędnik w kurii archidiecezji w Tarragonie. W 1214 r. wstąpił do cysterskiego klasztoru Świętego Krzyża. Jego pobożność i mądrość przyczyniły się do szybkiego obrania go opatem tego klasztoru.
W 1223 r. został biskupem Vich. Papież Grzegorz IX mianował go także inkwizytorem w walce z waldensami. W 1238 r. wraz ze swoim dworem i św. Rajmundem z Peñafort Bernard przystąpił do krucjaty rekonkwisty, podjętej przeciwko taifie w Walencji. Wspierał materialnie oblegających Burrianę i Walencję. W zamian za to otrzymał ogromne ziemie w Królestwie Walencji, które odwiedził ponownie w 1242 r. Pomógł także wydać kodeks praw tego królestwa. Brał udział w synodach w Tarragonie w 1239 i 1243 r.
Zmarł 26 października 1243 r., został pochowany w katedrze w Vich. Jego beatyfikacji dokonał w 1260 r. papież Aleksander IV. Kanonizował go 26 września 1710 r. papież Klemens XI.

W ikonografii św. Bernard jest zwykle przedstawiany jako biskup w habicie cysterskim.