PIERWSZE CZYTANIE
Ef 2, 1-10
Bóg przywróci nas razem z Chrystusem do życia

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia: I wy byliście umarłymi na skutek waszych występków i grzechów, w których żyliście niegdyś według doczesnego sposobu tego świata, według sposobu Władcy mocarstwa powietrza, to jest ducha, który działa teraz w synach buntu. Pośród nich także my wszyscy niegdyś postępowaliśmy według żądz naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli zdrożnych. I byliśmy potomstwem z natury zasługującym na gniew, jak i wszyscy inni. A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia – łaską bowiem jesteście zbawieni – razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przeogromne bogactwo swej łaski okazać przez dobroć względem nas, w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 100 (99), 2-3. 4-5 (R.: por. 3b)

Refren: Bóg sam nas stworzył, my Jego własnością.

Służcie Panu z weselem, *
stańcie przed obliczem Pana z okrzykami radości.
Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, †
On sam nas stworzył, jesteśmy Jego własnością, *
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

Refren.

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, †
z hymnami w Jego przedsionki, *
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry, †
Jego łaska trwa na wieki, *
a Jego wierność przez pokolenia.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Mt 5, 3

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Łk 12, 13-21
Gromadzić skarby przed Bogiem

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?» Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia». I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Bóg zbawił nas w Chrystusie Jezusie. Zbawieni jesteśmy nie z powodu naszej dobroci, dobrego postępowania, nie z nas, ale to dar Boga, który przyjmujemy przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Zbawieni jesteśmy łaską, darmo, za nic, jedynie dlatego, że całą swoją wiarę i ufność złożyliśmy w Chrystusie. Ta wiara i ufność też nie pochodzi z nas, ale również jest darem Boga. Także dobre uczynki, które czynimy już jako nowe stworzenie w Chrystusie, nie są z nas, ale są przygotowane z góry przez Boga, abyśmy je pełnili. Nie mamy nic, czego byśmy nie otrzymali od Boga.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Paweł ukazuje kondycję człowieka, który porusza się, działa, a jednak jego stan nazywa śmiercią. Chce nam uświadomić, że zaspokajanie „głodu” zachciankami, „ciasteczkami”, zamiast zdrowym pokarmem duchowym, prowadzi do niedożywienia, a w konsekwencji do sytuacji, którą dzisiaj nazywamy kryzysem. Poczucie bezsensu, lęk, samotność, rodzące się z duchowej pustki dotykają coraz więcej osób, a szerzące się zło wżera się coraz głębiej.
Obraz społeczeństwa, jaki rysuje Paweł, pokazuje, że sami z siebie, przy użyciu dostępnych, ludzkich narzędzi: rozumu, techniki, polityki, ekonomii, nie jesteśmy w stanie zmieniać własnych sumień i tym samym przemieniać świata zgodnie z wolą Bożą. Walka ze złem w sobie, czy w świecie przerasta ludzkie możliwości. Aktem miłości Boga do człowieka była zgoda na śmierć krzyżową Syna Bożego, by okazując swą wielką moc, wskrzesić Jezusa z martwych i posadzić obok Siebie w Niebie. Wiara w Jezusa Chrystusa, „przylgnięcie” do Niego całym sobą sprawia, że my także jesteśmy już teraz „wciągnięci” w to samo Boskie życie.
Musimy mentalnie przekroczyć pojęcie czasu. Żyjemy tu i teraz, z całym bagażem realnych doświadczeń dobrych, pięknych, złych, a jednocześnie możemy cieszyć się szczęściem prawdziwego, wiecznego życia z Bogiem w Niebie.

Komentarz do psalmu
Psalm ten jest radosnym hymnem śpiewanym w Izraelu podczas wielkich uroczystości liturgicznych, gdy lud wchodził do Świątyni Jerozolimskiej. Był zachętą skierowaną do wszystkich narodów, by wielbiły Boga za Jego boską godność i wierność, jaką okazuje swojemu ludowi oraz składały mu dziękczynienie w Jego przybytku. Dla starotestamentowych proroków pielgrzymki na górę świątynną były zapowiedzią nawrócenia pogan i zgromadzenia wszystkich ludzi w Nowej Jerozolimie.
W tradycji chrześcijańskiej psalm ma podobny charakter. Wierność Boga, która ostatecznie wypełniła się w Chrystusie, otworzyła bramy Kościoła dla wszystkich, którzy pragną stać się częścią wspólnoty chrześcijańskiej. Kiedy zaczynamy uświadamiać sobie ogrom Bożej miłości, nasza modlitwa staje się radosnym uwielbieniem.

Komentarz do Ewangelii
Posiadanie bogactwa nie jest podstawą do potępienia, a ubóstwo autostradą do nieba. Jest to splot okoliczności, miejsca urodzenia, pozycji społecznej, umiejętności zarządzania majątkiem. To jest pewien pakiet, który posiadamy i który mamy właściwie spożytkować. Jest drogą do celu, środkiem, dzięki któremu nabywamy mądrość, cenną wartość u Boga.
Jezus nie jest rozjemcą i nie mówi do bogatego, żeby podzielił się tym, co ma. Jezus oczekuje, że nabierając mądrości, sami z miłości do drugiego człowieka będziemy dzielić się tym, co posiadamy: majątkiem, wiedzą, umiejętnościami, gościnnością czy wspólnie spędzonym czasem.
Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

Święty Ignacy Antiocheński, biskup i męczennik

Legenda głosi, że Ignacy był tym szczęśliwym dzieckiem, które kiedyś Chrystus postawił przed uczniami swoimi i rzekł: „Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży, jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje” (Mt 18, 1-5).
Nie wiemy nic o latach dziecięcych i młodzieńczych Ignacego. Spotykamy go dopiero jako trzeciego z kolei biskupa Antiochii (po św. Piotrze Apostole i św. Ewodiuszu). W czasie prześladowania za cesarza Trajana Ignacy został uwięziony i skazany na śmierć. Wysłano go pod eskortą żołnierzy do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom w czasie organizowanych właśnie igrzysk.
W czasie tej podróży Ignacy zatrzymał się w Smyrnie, gdzie czekał na okręt. Korzystając z chwilowej przerwy, napisał 4 listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, w Trallach i w Rzymie. Wyszedł mu naprzeciw św. Polikarp z liczną delegacją, by uczcić w ten sposób bohatera. Polikarp dostarczył Ignacemu materiału do pisania i zobowiązał się odesłać jego listy do adresatów. Ignacy ukazał w tych listach Chrystusa jako prawdziwego Boga i człowieka, łączącego w sobie naturę Boską i ludzką; określił Kościół jako katolicki na oznaczenie całego ludu Bożego złączonego z Chrystusem w jeden organizm. Hierarchię Kościoła stanowią biskupi, prezbiterzy i diakoni. Biskupi reprezentują autorytet Boga Ojca, prezbiterzy stanowią grono apostolskie, a diakoni pełnią zadanie Chrystusa sługi. Według św. Ignacego, ten, kto ma wiarę, nadzieję i miłość, jest zjednoczony z Chrystusem Panem. Wiele szacunku okazał też biskup Antiochii Kościołowi, który jest w stolicy cesarstwa rzymskiego.
W swoich listach Ignacy wyraził żarliwość wiary oraz głęboki pokój serca wobec czekającego go męczeństwa. Listy te są ważnym dokumentem wiary pierwotnego Kościoła. W Godzinie Czytań we wspomnienie św. Ignacego czytamy jego znamienne słowa napisane do Rzymian, których prosił, aby nie starali się o uwolnienie go od męczeńskiej śmierci, której bardzo pragnął: „Pozwólcie mi się stać pożywieniem dla dzikich zwierząt, dzięki którym dojdę do Boga. Jestem Bożą pszenicą. Zostanę starty zębami dzikich zwierząt, aby się stać czystym chlebem Chrystusa. Proście za mną Chrystusa, abym za sprawą owych zwierząt stał się żertwą ofiarną dla Boga”.
W Troadzie Ignacy musiał ponownie przesiąść się na inny okręt. Skorzystał z okazji, by napisać listy do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa. Z Troady dotarł do Neapolu, miasta w Macedonii (dzisiaj nosi ono nazwę Cavalla), a następnie musiał podążać pieszo pod eskortą do Filippi, Salonik i Dyrrachium. Tam dopiero wszyscy wsiedli na statek i dopłynęli do portu włoskiego, Brindisi. Stąd znowu pieszo szli drogą lądową aż do Rzymu. Dla osiemdziesięcioletniego starca cała ta podróż była prawdziwą katorgą.
Św. Ignacy, „Teoforos” (tzn. „niosący Boga”) – jak przedstawia się w pismach – zginął śmiercią męczeńską na arenie w Rzymie, prawdopodobnie w Koloseum. Dzieje jego bohaterskiej śmierci opisali między innymi: św. Ireneusz, Orygenes, Euzebiusz z Cezarei, św. Polikarp, św. Jan Chryzostom i św. Hieronim. Przyjmuje się, że jego śmierć miała miejsce ok. roku 107. Chrześcijanie zebrali ze czcią pozostałe na arenie kości Męczennika, a potem przewieźli je do Antiochii. Wiemy o tym z mowy św. Jana Chryzostoma, poświęconej Ignacemu. Cesarz Teodozjusz II (+ 450) nakazał umieścić relikwie św. Ignacego w świątyni Fortuny, zamienionej na chrześcijańską. Trzecie przeniesienie relikwii odbyło się w roku 540, kiedy Chozroes, król perski, najechał na Palestynę i Syrię. Wreszcie relikwie powróciły do Rzymu, kiedy w VII w. Saraceni zajęli Syrię. Imię św. Ignacego wymieniane jest w Kanonie Rzymskim.

W ikonografii św. Ignacy ukazywany jest w szatach biskupich rytu wschodniego lub jako młody biskup z raną na piersi. Jego atrybutami są lew u stóp, symbol IHS na piersi Świętego.