PIERWSZE CZYTANIE
Ga 3, 22-29
Dzięki wierze jesteśmy dziećmi Bożymi

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Galatów
Bracia: Pismo poddało wszystko pod władzę grzechu, aby obietnica dostała się dzięki wierze w Jezusa Chrystusa tym, którzy wierzą. Do czasu przyjścia wiary byliśmy poddani pod straż Prawa i trzymani w zamknięciu aż do przyszłego objawienia się wiary. Tym sposobem Prawo stało się dla nas wychowawcą, który miał prowadzić ku Chrystusowi, abyśmy dzięki wierze uzyskali usprawiedliwienie. Gdy jednak wiara nadeszła, już nie jesteśmy poddani wychowawcy. Wszyscy bowiem przez wiarę jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie. Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też potomstwem Abrahama, dziedzicami zgodnie z obietnicą.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 105 (104), 2-3. 4-5. 6-7 (R.: por. 8a)

Refren: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
albo: Alleluja.

Śpiewajcie i grajcie Mu psalmy, *
rozgłaszajcie wszystkie Jego cuda.
Szczyćcie się Jego świętym imieniem, *
niech się weseli serce szukających Pana.

Refren.

Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze, *
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił, *
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.

Refren.

Potomkowie Abrahama, słudzy Jego, *
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
On, Pan, jest naszym Bogiem, *
Jego wyroki obejmują świat cały.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Łk 11, 28

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego
i zachowują je wiernie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.   

EWANGELIA
Łk 11, 27-28
Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy Jezus mówił, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: «Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś». Lecz On rzekł: «Tak, błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i go przestrzegają».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Wiara rodzi się ze słuchania Słowa Bożego, a celem wiary jest zbawienie duszy. Słuchanie Słowa Bożego to najlepsza cząstka. Szczęśliwi, którzy słuchają Słowa Bożego i wypełniają je, bo kto wierzy i miłuje, zbawiony będzie.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Finalny akt galackiego dramatu przynosi uspokojenie płynące ze zrozumienia istoty rzeczy. Ustaliwszy, że to ufny Abraham, a nie pryncypialny Mojżesz jest typem chrześcijanina, św. Paweł uzgadnia relację między nimi, odwołując się do starożytnej postaci „pedagoga” (tłumaczonego jako wychowawca), którego zadaniem było prowadzić dzieci do ich mistrza lub szkoły (od gr. pais = „dziecko”; agó = „prowadzić, kierować”). Patrząc w tym kluczu, prawo ma charakter wychowawczy i mądrościowy, ale nie absolutny – uzmysławia granice, uczy myśleć, domaga się ponoszenia konsekwencji, uświadamia odpowiedzialność, porządkuje relacje; zarazem, prawo nie tylko kształtuje charakter, ale też stróżuje i trzyma w zamknięciu – skupia na popełnionych błędach, ujawnia niedouczenie, pokazuje wpływ emocji, słowem, patronuje moralności „minimum” („Jak żyć, by nie zgrzeszyć”). Tymczasem, Mistrzem, ku któremu prowadzi pedagogia prawa, jest Chrystus, a Jego szkołą – wiara; to tutaj, już pod wpływem łaski, następuje wewnętrzna przemiana człowieka – integracja rozumności i uczuciowości w perspektywie celu ostatecznego. Miejsce przepisu i przykazania zajmuje cnota poszukująca rozkwitu człowieka w prawdziwym dobru. W oczach Pawła judaizujący Galaci stali się podobni do turysty trzymającego się kurczowo barierki nad przepaścią; a przecież, realistycznie pamiętając o przepaści, mogliby zmierzać ku szczytowi, motywowani bardziej pragnieniem kontemplacji widoków niż lękiem przed zagrożeniem! A tobie, do kogo jest aktualnie bliżej? Zauważ, że dana odpowiedź wskaże ci także, jak traktujesz własny chrzest – czy jako rytuał, na mocy którego zaciągnąłeś na siebie jakieś zobowiązania, czy jako inicjację, która naprawdę przyoblekła cię w Chrystusa.

Komentarz do psalmu
Podobnie do ostatnich pierwszych czytań i niedawnego kantyku Zachariasza dzisiejszy utwór przywołuje postać Abrahama – kiedy psalmista zwraca się do wiernych (Śpiewajcie i grajcie! Rozgłaszajcie! Szczyćcie się! Rozmyślajcie! Pamiętajcie!), czyni to traktując ich jako potomków Abrahama. Wiemy już, by nie odczytywać tego pochodzenia wyłącznie dosłownie – w kluczu pokrewieństwa, lecz przede wszystkim duchowo – w kluczu jednakowej postawy serca. Módlmy się więc, by towarzyszący nam nauczyciele – czy to spowiednicy i homileci, czy to katecheci i inni głosiciele – analogicznie zwracali się do nas, wyrabiając w nas posłuszeństwo wierze, a nie tylko samemu prawu.

Komentarz do Ewangelii
Dzisiejszy urywek, jak dotychczas, również następuje bezpośrednio po wczorajszym. Zasłużenie więc dziwi nas i sam fakt, i treść okrzyku kobiety – nie przystaje on ani do dokonanego egzorcyzmu, ani do napiętej atmosfery między Jezusem a wrogim Mu tłumem. Wydaje się, że owa kobieta niezbyt przejmuje się przepowiadaniem i znakami Jezusa, dostrzegając w Nim tylko intrygujące „spektakularne zjawisko”. W Tradycji Kościoła jednak utrwaliła się mniej kontekstualna lektura tego fragmentu, zwracająca uwagę na dyskretną aluzję do Maryi, której większej czci od samego faktu boskiego macierzyństwa (= wypowiedź kobiety), przydaje Jej „wiara w spełnienie słów powiedzianych od Pana” (= riposta Jezusa; por. Łk 1, 45).
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Błażeja Węgrzyna

Święta Pelagia, męczennica

Pelagia, znana również jako Małgorzata, pochodziła z Antiochii. Żyła w V w. Wedle przekazów była kobietą lekkich obyczajów, obdarzoną nieprzeciętną urodą. Pochodziła z bogatej pogańskiej rodziny.
Biskup Antiochii zaprosił pewnego razu do siebie ośmiu biskupów, wśród nich m.in. Nonnusa z Heliopolis, znanego ze swej pobożności i ascezy. Gdy wszyscy zgromadzili się przed kościołem, a Nonnus przemawiał do nich, nieopodal przejeżdżała Pelagia. Jej kosztowny strój zwracał uwagę. Nonnus dostrzegł to i gorzko zapłakał, wskazując, że jego słuchacze nie dbają o swoje dusze w takim stopniu, w jakim owa kobieta dbała o własną urodę. Gdy Nonnus wrócił do swej celi, podjął modlitwę o nawrócenie spotkanej kobiety.
Otrzymał wówczas widzenie: ujrzał czarną gołębicę, która – zanurzona przez Nonnusa w wodzie święconej – stała się czysta i biała. Biskup odczytał to jako znak zapowiadający nawrócenie Pelagii. Kiedy kolejnym razem nauczał o Sądzie Ostatecznym, do świątyni weszła Pelagia. Usłyszane słowa wywarły na niej wielkie wrażenie. Z płaczem rzuciła się do nóg biskupa. Nonnus ochrzcił ją. Pelagia postanowiła oddać swój majątek biskupowi, by ten mógł go rozdzielić między potrzebujących.
Nowo nawrócona kobieta podjęła pokutę. Wkrótce potem udała się do Jerozolimy. Tam, ukrywając się pod przybranym męskim imieniem, podjęła surowe wysiłki ascetyczne. Zamieszkała w jednej z pustelni na Górze Oliwnej, gdzie około 457 roku odeszła do Pana.