PIERWSZE CZYTANIE
Jr 26, 11-16. 24
Jeremiasz ocalony od śmierci

Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Kapłani i prorocy zwrócili się do przywódców i do całego ludu tymi słowami: «Człowiek ten zasługuje na wyrok śmierci, gdyż prorokował przeciw temu miastu, jak to słyszeliście na własne uszy». Jeremiasz zaś rzekł do wszystkich przywódców i do całego ludu: «Pan posłał mnie, bym głosił przeciw temu domowi i przeciw temu miastu wszystkie słowa, które słyszeliście. Teraz więc zmieńcie swoje postępowanie i swoje uczynki, słuchajcie głosu Pana, Boga waszego; wtedy ogarnie Pana żal nad nieszczęściem, jakie postanowił przeciw wam. Ja zaś jestem w waszych rękach. Uczyńcie ze mną, co wam się wyda dobre i sprawiedliwe. Wiedzcie jednak dobrze, że jeżeli mnie zabijecie, krew niewinnego spadnie na was, na to miasto i na jego mieszkańców. Naprawdę bowiem posłał mnie Pan do was, by waszym uszom głosić wszystkie te słowa». Wtedy powiedzieli przywódcy i cały lud do kapłanów i proroków: «Człowiek ten nie zasługuje na wyrok śmierci, gdyż przemawiał do nas w imię Pana, Boga naszego». Achikam, syn Szafana, ochraniał Jeremiasza, by nie został wydany w ręce ludu na śmierć.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 69 (68), 15-16. 30-31. 33-34 (R.: por. 14c)

Refren: W Twojej dobroci wysłuchaj mnie, Panie.

Wyrwij mnie z bagna, abym nie utonął, †
wybaw mnie od tych, co mnie nienawidzą, *
ratuj mnie z wodnej głębiny.
Niechaj nie porwie mnie nurt wody, †
niech nie pochłonie mnie głębia, *
niech się nie zamknie nade mną paszcza otchłani.

Refren.

Jestem nędzny i pełen cierpienia, *
niech pomoc Twa, Boże, mnie strzeże.
Pieśnią chcę chwalić imię Boga *
i wielbić Go z dziękczynieniem.

Refren.

Patrzcie i cieszcie się, ubodzy, *
niech ożyje serce szukających Boga.
Bo Pan wysłuchuje biednych *
i swoimi więźniami nie gardzi.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Mt 5, 10

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 14, 1-12
Śmierć Jana Chrzciciela

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
W owym czasie doszła do uszu tetrarchy Heroda wieść o Jezusie. I rzekł do swych dworzan: «To Jan Chrzciciel. On powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze w nim działają». Herod bowiem kazał pochwycić Jana i związanego wtrącić do więzienia, z powodu Herodiady, żony brata jego, Filipa. Jan bowiem upominał go: «Nie wolno ci jej trzymać». Chętnie też byłby go zgładził, bał się jednak ludu, ponieważ miano go za proroka. Otóż, kiedy obchodzono urodziny Heroda, tańczyła wobec gości córka Herodiady i spodobała się Herodowi. Zatem pod przysięgą obiecał jej dać wszystko, o cokolwiek poprosi. A ona przedtem już podmówiona przez swą matkę powiedziała: «Daj mi tu na misie głowę Jana Chrzciciela!» Zasmucił się król. Lecz przez wzgląd na przysięgę i na współbiesiadników kazał jej dać. Posławszy więc kata, kazał ściąć Jana w więzieniu. Przyniesiono głowę jego na misie i dano dziewczynie, a ona zaniosła ją swojej matce. Uczniowie zaś Jana przyszli, zabrali jego ciało i pogrzebali je; potem poszli i donieśli o tym Jezusowi.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Prawda Boża nie ma się dobrze na tym upadłym świecie i każdy głosiciel Słowa Bożego doświadcza prześladowania i odrzucenia. Świat nienawidzi Chrystusa. Mowa o krzyżu jest głupstwem i zgorszeniem dla świata. Naśladowcy Chrystusa, słudzy Słowa, pośród wielu ucisków wchodzą do Królestwa Bożego.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Bezpośrednim powodem wystąpienia Jeremiasza był kryzys religijny, który zapanował po śmierci króla Jozjasza i deportacji jego syna, Joachaza. Główną myślą mowy prorockiej jest posłuszeństwo Prawu jako niezbędnego warunku skutecznej opieki nad narodem. W przeciwnym wypadku Jerozolimę spotka taki sam los, jaki spotkał miasto Szilo zniszczone w okresie wojen z Filistynami. Miejscem wystąpienia Jeremiasza był dziedziniec świątynny, gdzie zebrały się tłumy pielgrzymów i mieszkańców w dzień świąteczny.
Niezniszczalność świątyni i Jerozolimy była oczywista dla każdego Izraelity. Proroctwa zapowiadające zniszczenie miasta budziły powszechne oburzenie i uważane były za bluźnierstwo, za które groziła kara śmierci.
Dzisiejszy fragment księgi jest mową obronną Jeremiasza. Prorok powołuje się na Boże posłannictwo, które stara się wypełnić do końca. Przypomina o możliwości zmiany wyroku Jahwe z chwilą zmiany postępowania całego ludu. Swój los pozostawia w rękach sędziów, odwołując się do ich sprawiedliwości.
18 lat służby dla Boga zaowocowało dojrzałą postawą proroka. Wielkie wrażenie na ówczesnych decydentach musiały wywołać słowa pełne autentyzmu, powagi i siły, skoro odstąpili od wykonania wyroku. Główną podstawą uniewinnienia był jednak fakt, że Jeremiasz przemawiał w imieniu Boga.

Komentarz do psalmu
Życie ma wiele smaków. Wczorajsza słodycz dzisiaj zamienia się w trudną do przełknięcia gorycz. W tej zmienności można doszukać się pewnego rodzaju stałości i „odciąć” się od poszukiwania szczęścia w codziennych zdarzeniach. Przejść przez życie, trzymając Boga za rękę, to misja godna człowieka.

Komentarz do Ewangelii
Jan Chrzciciel, starszy o kilka miesięcy od Jezusa, szedł przed swoim Panem, przygotowując Izrael na przyjście oczekiwanego Mesjasza. Od niego rozpoczyna się głoszenie Ewangelii o Królestwie Bożym, a kończy okres Prawa i Proroków. Od chwili poczęcia Jan był poświęcony Bogu, a Jego życie konsekwentnie potwierdzało ten wybór. Głos Boga był jego przewodnikiem.
W opowiadaniu tetrarcha Herod Antypas, syn Heroda Wielkiego, składa niedorzeczną obietnicę, z której nie ma odwagi się wycofać. Chociaż był władcą i na wiele mógł sobie pozwolić, podejmował decyzje pod wpływem namiętności. Zewnętrzna wolność zniewoliła wolność wewnętrzną.
Losy Jana Chrzciciela pokazują, że w wymiarze ludzkim jesteśmy współzależni od siebie i jakakolwiek decyzja ma swoje dalekosiężne skutki. Wydawałoby się, że jego śmierć jest bezsensowna, ale podobnie do efektów misji prorockiej Jeremiasza ofiara Jana Chrzciciela zaowocowała w następnych latach. Stał się wzorem do naśladowania dla kolejnych pokoleń ludzi wiernych Bogu.
Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

Święty Piotr Chryzolog, biskup i doktor Kościoła

Piotr urodził się około 380 r. w miasteczku Imola. Wychował go i do stanu duchownego przyjął biskup tego miasta, Korneliusz. Potem uczynił go swoim wikariuszem generalnym. Około roku 426 Piotr został wyniesiony do godności metropolity Rawenny, wówczas stolicy Zachodniego Cesarstwa. Był doradcą cesarzowej Galli Placydii oraz jej synów. Na jego kazania przychodził cały dwór cesarski. Jako biskup stolicy cesarskiej miał duży wpływ na kierunek rządów cesarzy. Do niego udawali się duchowni dygnitarze w różnych potrzebach, by pośredniczył między nimi a dworem cesarskim. Wśród nich był także Eutyches, który prosił Piotra o poparcie dla swych błędów o jednej (a nie – jak nauczał Kościół – dwóch) naturze Pana Jezusa. Zachował się list Piotra z napomnieniem do upartego mnicha, aby trzymał się nauki Kościoła. Budowniczy kościołów, gorliwy duszpasterz i wybitny kaznodzieja.

Wygłaszane mowy zjednały mu przydomek „Złotousty” – po grecku „Chryzolog”. W ten sposób Kościół zachodni chciał podkreślić, że jak Wschód miał swojego Jana Złotoustego (+ 407), tak Zachód ma swojego Piotra Złotoustego. Wprawdzie daleko Piotrowi do sławy, jakiej zażywał tak za życia, jak i po śmierci na Wschodzie św. Jan Złotousty, za to liczbą zostawionych kazań Piotr imponuje. Około 715 r. zebrał je wszystkie biskup Feliks w liczbie 376. Do najgłośniejszych należało kazanie o zabawach i swawolnych tańcach. Ze względu na te kazania papież Benedykt XIII w 1729 r. zaliczył Piotra Chryzologa do grona doktorów Kościoła.
Piotr zmarł 31 lipca 450 r. Jest patronem diecezji i miasta Imoli.