PIERWSZE CZYTANIE
Syr 44,1.10-15
Imię ich żyje w pokoleniach

Czytanie z Księgi Syracydesa
Wychwalajmy mężów sławnych i ojców naszych według następstwa ich pochodzenia. Ci są mężowie pobożni, których cnoty nie zostały zapomniane, pozostały one z ich potomstwem, dobrym dziedzictwem są ich następcy. Potomstwo to trzyma się Przymierza, a przez nich – ich dzieci. Potomstwo ich trwa na zawsze, a chwała ich nie będzie wymazana. Ciała ich w pokoju pogrzebano, a imię ich żyje w pokoleniach. Narody opowiadają ich mądrość, a zgromadzenie głosi chwałę.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 132,11.13-14.17-18

Refren: Chrystus otrzyma tron ojca Dawida.

Pan złożył Dawidowi niezłomną obietnicę,
od której nie odstąpi:
„Zrodzone z ciebie potomstwo
posadzę na twoim tronie”.

Pan bowiem wybrał Syjon,
tej siedziby zapragnął dla siebie.
„Oto miejsce mego odpoczynku na wieki,
tu będę mieszkał, bo wybrałem je sobie.

Wzbudzę tam moc dla Dawida,
przygotuję światło dla mego pomazańca.
Odzieję wstydem jego nieprzyjaciół,
a nad nim zajaśnieje jego korona”.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Łk 2,25c

Alleluja, alleluja, alleluja

Sprawiedliwi wyczekiwali pociechy Izraela,
a Duch Święty spoczywał na nich.

Alleluja, alleluja, alleluja

EWANGELIA
Mt 13,16-17
Prorocy i sprawiedliwi pragnęli widzieć Jezusa

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli”.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Ten świat zaludniają dzieci Boże i dzieci diabła. Chrystus przyszedł na świat i tym, którzy Go przyjęli, dał moc, aby się stali dziećmi Bożymi. Przy końcu świata wszyscy, którzy słuchali szatana i dopuszczali się nieprawości, zostaną wrzuceni do pieca ognistego, tam będzie płacz i wieczna rozpacz.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
A nie mówiłem! Takie słowa Jeremiasz mógłby wypisać z satysfakcją, na transparencie i chodzić po ulicach okupowanej przez Babilończyków Jerozolimy. Nie zrobił tego. Cierpiał z powodu dramatu, jaki rozgrywał się w Judzie i Izraelu.
Prorok Jeremiasz działał w Jerozolimie między 626 a 586 r., przed Chrystusem. Był przenikliwym obserwatorem swoich czasów, wizjonerem, wrażliwym i bezwzględnie posłusznym woli Bożej. Odrzucony przez współczesnych, samotny, nie poddawał się. Z miłości do Boga i ludzi upominał, przestrzegał i zachęcał do nawrócenia. Był świadkiem ostatecznego upadku królestwa Judy pod naporem Nabuchodonozora, króla Babilonu.
W 587 r. została zburzona świątynia i mury obronne Jerozolimy. Elitę mieszkańców wysiedlono do Babilonu. Sedecjasz, król Judy, schwytany pod Jerychem, był świadkiem stracenia jego synów, następnie oślepiony i uprowadzony do Babilonu. Po jego śmierci rozpad monarchii został ostatecznie przypieczętowany.
Można sądzić, że misja Jeremiasza zakończyła się klęską. Jego przepowiadanie zaowocowało jednak na wygnaniu. Dzięki jego misji naród zachował wiarę mimo klęski narodowej, jaką poniósł. Na obczyźnie, tęskniąc za zniszczonym życiem religijnym, zrozumiano i doceniono jego posłannictwo.
Warto słuchać i zastanowić się nad słowami tych, którzy mówią wbrew powszechnie obowiązującym trendom, bo a nuż okażą się współczesnymi prorokami na miarę Jeremiasza

Komentarz do psalmu
Zostaliśmy stworzeni jako najdoskonalsi ze stworzeń, mieliśmy i mamy być obrazem Boga. Stwórca zdawał sobie sprawę, że obdarzeni przez Niego rozumem i wolną wolą, sami możemy decydować o własnym losie. Zaryzykował utratę tych, których kocha. Ale tej wielkiej i bezwarunkowej miłości nie da się odrzucić. Zawsze będzie wołać z głębin duszy człowieka i dopominać się spełnienia, bo nie można jej zastąpić niczym innym. Wszystko będzie protezą, do której można się przyzwyczaić pomimo tego, że uwiera i sprawia ból. Rozum i wola mogą sprawić, że odrzucimy substytut i skierujemy wewnętrzny wzrok na prawdziwą Miłość.

Komentarz do Ewangelii
Bóg nigdy nie zamyka drzwi do swojego królestwa. Nie barykaduje od środka, nie używa specjalnych systemów antywłamaniowych. Jego drzwi pozostają zawsze otwarte, choć możemy ich nie widzieć z powodu grzechów, jakie popełniamy lub nie chcieć zobaczyć, świadomie odrzucając Boga.
Jezus przestrzega przed „papką” moralną. Trzeba odróżniać dobro od zła. Delikatność i brak reakcji wobec drobnych przejawów złego postępowania jest jedną z przyczyn wielu ludzkich nieszczęść.
Nie możemy podejmować decyzji za drugiego człowieka, ale nie możemy też być obojętni, ponieważ zostaliśmy przez Boga zobowiązani do wskazywania innym drogi do królestwa niebieskiego. Dopóki żyjemy, mamy szansę na zmianę. Bóg czeka na nas z otwartymi ramionami, a konsekwencją zła jest piekło odrzucenia, „płacz i zgrzytanie zębów”.
Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

Święci Anna i Joachim, rodzice Najświętszej Maryi Panny

Ewangelie nie przekazały o rodzicach Maryi żadnej wiadomości. Milczenie Biblii dopełnia bogata literatura apokryficzna. Ich imiona są znane jedynie z apokryfów Protoewangelii Jakuba, napisanej ok. roku 150, z Ewangelii Pseudo-Mateusza z wieku VI oraz z Księgi Narodzenia Maryi z wieku VIII. Najbardziej godnym uwagi może być pierwszy z wymienionych apokryfów, gdyż pochodzi z samych początków chrześcijaństwa, stąd może zawierać ziarna prawdy zachowanej przez tradycję.

Anna pochodziła z rodziny kapłańskiej z Betlejem. Hebrajskie imię Anna w języku polskim znaczy tyle, co „łaska”. Od IV wieku do dzisiaj pokazuje się przy Sadzawce Owczej w Jerozolimie miejsce, gdzie stał dom Anny i Joachima. Obecnie wznosi się na nim trzeci z kolei kościół. Wybudowali go krzyżowcy.
Św. Anna jest patronką diecezji opolskiej, miast, m.in. Hanoveru, oraz kobiet rodzących, matek, wdów, położnic, ubogich robotnic, górników kopalni złota, młynarzy, powroźników i żeglarzy.

Joachim miał pochodzić z zamożnej i znakomitej rodziny z Galilei. Już samo jego imię miało być prorocze, gdyż oznacza tyle, co „przygotowanie Panu”. W dawnej Polsce czczony był jako „protektor Królestwa”. Kiedy Maryja była jeszcze dzieckiem, miał pożegnać ziemię. Razem ze św. Anną patronują małżonkom.
Od dawna biblistów interesował problem, dlaczego Ewangeliści podają dwie odrębne genealogie Pana Jezusa: inną przytacza św. Mateusz (Mt 1, 1-18), a inną – św. Łukasz (Łk 3, 23-38). Przyjmuje się dzisiaj dość powszechnie, że św. Mateusz podaje rodowód Chrystusa Pana wymieniając przodków św. Józefa, podczas gdy św. Łukasz przytacza rodowód Pana Jezusa wymieniając przodków Maryi. Według takiej interpretacji ojcem Maryi nie byłby wtedy św. Joachim, ale Heli. Być może imię Joachim jest apokryficzne. Możliwe także, że Heli miał drugie imię Joachim. Sprawa jest nadal otwarta.

Apokryficzna Protoewangelia Jakuba z II wieku podaje, że Anna i Joachim byli bezdzietni. Małżonkowie daremnie modlili się i dawali hojne ofiary na świątynię, aby uprosić sobie dziecię. Joachim, będąc już w podeszłym wieku, udał się na pustkowie i tam przez dni 40 pościł i modlił się o Boże miłosierdzie. Wtedy zjawił mu się anioł i zwiastował, że jego prośby zostały wysłuchane, gdyż jego małżonka Anna da mu Dziecię, które będzie radością ziemi. Tak też się stało. Przy narodzinach ukochanej Córki, której według zwyczaju piętnastego dnia nadano imię Maria, była najbliższa rodzina. W rocznicę tych narodzin urządzono wielką radosną uroczystość. Po urodzeniu się Maryi, spełniając uprzednio złożony ślub, rodzice oddali swą Jedynaczkę na służbę w świątyni. Kiedy Maryja miała 3 lata, oddano Ją do świątyni, gdzie wychowywała się wśród swoich rówieśnic, zajęta modlitwą, śpiewem, czytaniem Pisma świętego i haftowaniem szat kapłańskich. Wcześniej miał pożegnać świat Joachim. Według jednej z legend Annie przypisuje się trinubium – po śmierci Joachima miała wyjść jeszcze dwukrotnie za mąż.

Kult świętych Joachima i Anny był w całym Kościele – a więc także na Wschodzie – bardzo dawny i żywy. W miarę jak rozrastał się kult Matki Chrystusa, wzrastała także publiczna cześć Jej rodziców. Już w IV/V w. istniał w Jerozolimie kościółek przy dawnej sadzawce Betesda w pobliżu świątyni pod wezwaniem św. Joachima i św. Anny. Tu nawet miał być według podania ich grób. Inni miejsce grobu sytuowali przy wejściu na Górę Oliwną. Cesarz Justynian wystawił w Konstantynopolu około roku 550 bazylikę ku czci św. Anny. Kazania o św. Joachimie i św. Annie wygłaszali na Wschodzie święci tej miary, co św. Epifaniusz (+ 403), św. Sofroniusz (+ po 638), św. Jan Damasceński (+ ok. 749), św. German, patriarcha Konstantynopola (+ 732), św. Andrzej z Krety (+ 750), św. Tarazjusz, patriarcha Konstantynopola (+ 806), a na Zachodzie: św. Fulbert z Chartres (+ 1029), św. Bernardyn ze Sieny (+ 1444) czy bł. Władysław z Gielniowa (+ 1505).
Szczególną czcią była zawsze otaczana św. Anna. Jej kult był i jest do dnia dzisiejszego bardzo żywy. Na Zachodzie pierwszy kościół i klasztor św. Anny stanął w roku 701 we Floriac koło Rouen. Dowodem popularności św. Anny jest także to, że jej imię było i dotąd jest często nadawane dziewczynkom. Bardzo liczne są też kościoły i sanktuaria pod jej wezwaniem. Ku czci św. Anny powstało 5 zakonów żeńskich. W dawnej liturgii poświęcono św. Annie aż 118 hymnów i 36 sekwencji (wiek XIV-XVI).

Polska chlubi się wieloma sanktuariami św. Anny: na Górze św. Anny w pobliżu Brzegu Głogowskiego, w Jordanowie, w Selnikach, w Grębocicach, w Stoczku koło Lidzbarka Warmińskiego, w Kamiance. Największej jednak czci doznaje św. Anna w Przyrowie koło Częstochowy i na Górze Św. Anny koło Opola. Sanktuarium opolskie należy do najsłynniejszych w świecie – tak dalece, że figura św. Anny doczekała się uroczystej koronacji papieskimi koronami 14 września 1910 r. Sanktuarium to nawiedził św. Jan Paweł II 21 czerwca 1983 roku podczas swej drugiej pielgrzymki do Polski. Cudowna figura św. Anny wykonana jest z drzewa bukowego i liczy 66 cm wysokości. Przedstawia ona św. Annę piastującą dwoje dzieci: Maryję, której była matką, i Pana Jezusa, dla którego była babką (św. Anna Samotrzecia). Wszystkie trzy figury są koronowane. Początkowo była tylko jedna postać św. Anny (wiek XV). Potem dodano postacie Maryi i Jezusa (wiek XVII), umieszczając je przy głowie św. Anny.

Liturgiczny obchód ku czci rodziców Maryi pojawił się najpierw na Wschodzie. Wprowadził go w 710 r. cesarz Justynian II pod tytułem Poczęcie św. Anny. Wspomnienie obchodzono w różnych dniach, łącznie (św. Joachima i św. Anny) lub oddzielnie. Na Zachodzie wprowadzono je późno. W Neapolu jest znane w wieku X. Papież Urban VI bullą Splendor aeternae gloriae z 21 czerwca 1378 r. zezwolił na obchodzenie tego święta w Anglii. Juliusz II w 1522 r. rozszerzył je na cały Kościół i wyznaczył na 20 marca. Paweł V zniósł jednak to święto w 1568 r., opierając swoją decyzję na tym, że o rodzicach Maryi z ksiąg Pisma świętego nic nie wiemy. Przeważyła jednak opinia, że należy im się szczególna cześć. Dlatego Grzegorz XIII święto Joachima i Anny ponownie przywrócił (1584). Z tej okazji wyznaczył jako dzień pamięci 26 lipca. Papież św. Pius X w 1911 roku wprowadził osobno święto św. Joachima, wyznaczając dzień pamiątki na 16 sierpnia. Św. Anna miała nadal swoje święto dnia 26 lipca. Reforma liturgiczna z roku 1969 połączyła na nowo imiona obojga pod datą 26 lipca.

W ikonografii św. Anna ukazywana jest w scenach z apokryfów oraz obrazujących życie Maryi. Przedstawiana jako starsza kobieta z welonem na głowie. Ulubionym tematem jest św. Anna ucząca czytać Maryję. Niektóre jej atrybuty: palec na ustach, księga, lilia.
Św. Joachim ukazywany jest jako starszy, brodaty mężczyzna w długiej sukni lub w płaszczu. Występuje w licznych cyklach mariologicznych oraz z życia św. Anny. Jego atrybutami są: anioł, Dziecię Jezus w ramionach, dwa gołąbki w dłoni, na zamkniętej księdze lub w małym koszyku, jagnię u stóp, laska, kij pasterski, księga, zwój.