PIERWSZE CZYTANIE
Oz 2, 16. 17b-18. 21-22
Naród wybrany jest oblubienicą Boga

Czytanie z Księgi proroka Ozeasza
Tak mówi Pan: «Zwabię oblubienicę i wyprowadzę ją na pustynię, i przemówię do jej serca. I tam odpowie Mi jak w dniu, w którym wychodziła z ziemi egipskiej. I stanie się w owym dniu – mówi Pan – że nazwie Mnie: Mąż mój, a już nie powie: Mój Baal. I poślubię cię sobie na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana».
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 145 (144), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 8a)

Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.

Każdego dnia będę błogosławił Ciebie *
i na wieki wysławiał Twoje imię.
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, *
a wielkość Jego niezgłębiona.

Refren.

Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła *
i zwiastuje Twe potężne czyny.
Głoszą wspaniałą chwałę Twego majestatu *
i rozpowiadają Twoje cuda.

Refren.

Mówią o potędze Twoich dzieł straszliwych *
i głoszą wielkość Twoją.
Przekazują pamięć o wielkiej Twej dobroci *
i cieszą się Twą sprawiedliwością.

Refren.

Pan jest łagodny i miłosierny, *
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. 2 Tm 1, 10b

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył,
a na życie rzucił światło przez Ewangelię.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 9, 18-26
Uzdrowienie kobiety i wskrzeszenie córki Jaira

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy Jezus mówił do uczniów, oto przyszedł do Niego pewien zwierzchnik synagogi i oddając Mu pokłon, prosił: «Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i połóż na nią rękę, a żyć będzie». Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim. Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Mówiła bowiem sobie: «Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa». Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: «Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła». I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: «Odsuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi». A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Jeśli dotkniemy z wiarą osoby Jezusa, będziemy zdrowi. Nasza wiara nas ocali. Jezus mówi: Ufaj! On wziął na siebie wszystkie nasze grzechy i choroby i dał nam w zamian swoją sprawiedliwość i swoje zdrowie.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Jeśli chcemy zrozumieć słowa proroka, potrzebujemy zapoznać się choć odrobinę z historią i sytuacją, jaka panowała w Izraelu w tym czasie. Lud wybrany odrzucił miłość Boga. Przejawia się to w kryzysie moralno-religijnym. Lekceważenie przymierza ściągnęło na Izrael niewolę asyryjską.
Na początku księgi Bóg przemówił do proroka, aby wziął za żonę nierządnicę – miał to być alegoryczny obraz relacji Najwyższego z Jego ludem. Dość mocne, ale czy nasz grzech nie jest za każdym razem zdradą i duchowym nierządem, który sprawia, że stajemy się nieczystymi i popadamy w niewolę?
Oto, co robi Bóg: odnawia przymierze, nie rezygnuje z miłości, która jest zraniona, nie zachowuje się jak zdradzony mąż, który porzuca żonę. On trwa w podjętych zobowiązaniach.
Często tą pustynią, na której uwodzi Bóg, jest niewola grzechu, która zaczyna nam doskwierać, która coraz mocniej nas zniewala i dusi. Kiedy pojawia się pragnienie wolności, to jest znak, że nasza stęskniona dusza jest na pustyni i łaknie Słowa, które trafia do jej serca.
Bóg nie zrezygnuje z nas nigdy, to tylko my możemy zrezygnować. Werset 21 ukazuje nam szaloną miłość Boga, która poprzez miłosierdzie na nowo poślubia tego, kto zerwał przez grzech przymierze. Poślubia przez łaskę, na którą nikt nie zasłużył, a którą nam wysłużył Jezus. Poślubia nas przez wierność, bo On jest Bogiem, który nigdy nie zawodzi. Niech nasze serce będzie dziś wypełnione dziękczynieniem za wszystko, czego dokonuje dla mnie Bóg.

Komentarz do psalmu
Człowiek, który doświadcza łaski miłosierdzia i wierności Boga, pomimo niewierności chce śpiewać hymn uwielbienia. Psalm 145 jest uwielbieniem wielkości i dobroci Najwyższego. Doświadczenie życzliwości, głębokiej troski i miłosierdzia (w. 8) wzmacnia nas i przybliża do Boga.
Psalmista (a tak naprawdę każdy z nas modlący się tym psalmem) zapewnia o wierności dochowanej przez Boga swemu Słowu (w. 13). On jest Bogiem, który podnosi zgnębionych, który daje pokarm, który przebacza. Wysławiajmy Pana!

Komentarz do Ewangelii
Przełożony synagogi to człowiek, który doświadczył Słowa poprzez swoją posługę i rozpoznaje Słowo w Jezusie. Oddaje Mu pokłon, jak skłania się przed zwojem Tory. Życie Słowem daje wiarę w moc życia, pomimo że sytuacja wydaje się beznadziejna. Przełożony wierzy, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. W tym samym fragmencie mamy kolejną postać żelaznej wiary i bezdennej nadziei w moc Boga. Wiara owej kobiety wykracza poza Prawo. W głębi duszy jest nieczysta przez chorobę, ale jest pewna doskonałej czystości Jezusa, który może ją uleczyć. Doświadcza uzdrowienia przez wiarę, jak dziecko przełożonego synagogi. Czy mam w sobie determinację pochodzącą z wiary, aby uchwycić się Jezusa, gdy doświadczam nieczystości grzechu i śmierci?
Komentarze zostały przygotowane przez Monikę Aleksandrowicz

Święta Elżbieta Portugalska, królowa

Elżbieta urodziła się w Saragossie w 1271 r. Była córką Piotra III, króla Aragonii, i Konstancji, córki króla Sycylii. Na chrzcie otrzymała imię swojej ciotki, Elżbiety Węgierskiej, którą kanonizował papież Grzegorz IX w 1235 roku. Kiedy miała 12 lat, wydano ją za Dionizego, króla Portugalii. Najpierw odbyły się uroczyste zaręczyny (1283); Elżbieta przeniosła się wtedy z Hiszpanii do Portugalii, na dwór królewski do Bragi. W kilka lat potem odbył się jeszcze uroczyściej ślub. W 1290 roku dała Dionizemu córkę, a w rok potem syna, następcę tronu, Alfonsa.
Małżeństwo jednak nie było szczęśliwe. Dionizy był hulaką i typowym awanturnikiem. Elżbieta znosiła wybryki męża z heroiczną cierpliwością. Korzystając z wolnego czasu, gdyż mąż – myślący tylko o polowaniach i zabawach wśród przyjaciół – najczęściej był w zamku nieobecny, oddawała się modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Zajęła się także wychowaniem dzieci, które pochodziły od królewskich kochanek.
Ponieważ Dionizy miał kilku nieślubnych synów, syn pierworodny Elżbiety, Alfons, poczuł się zagrożony. W obawie, by któregoś syna z nieprawego łoża król nie mianował swoim następcą, Alfons wypowiedział ojcu wojnę. Elżbieta rzuciła wtedy na szalę cały swój autorytet, by nie dopuścić do rozlewu krwi. Rozgniewany król kazał uwięzić swoją żonę w podejrzeniu, że ta jest przeciwko niemu. Zreflektował się jednak, kiedy spostrzegł, ile wysiłków włożyła Elżbieta, by syn zrezygnował z wojny domowej. Kiedy Alfons znowu się zbuntował i ruszył z wojskiem na Coimbrę, Elżbieta ponownie ubłagała syna, i doszło do zgody między synem a ojcem. Po krótkim zawieszeniu broni Alfons ponownie ruszył na Lizbonę. I tym jednak razem Elżbieta swoją interwencją stała się aniołem pokoju. W dalszych latach musiała jeszcze dwa razy interweniować, kiedy jej zadziorny małżonek wszedł w zatarg ze swoim zięciem, Ferdynandem IV, królem Kastylii, za którego została wydana córka Elżbiety. Kiedy zaś Alfons wpadł w podobny zatarg z tym samym królem, raz jeszcze interwencja matki zapobiegła wojnie. Dlatego Kościół w modlitwie liturgicznej sławi Elżbietę jako anioła pokoju.

Legenda głosi, że pewien przewrotny paź oskarżył Elżbietę, że ta ma grzeszne kontakty z innym paziem. Król, który sam postępował wiarołomnie, uwierzył słowom oskarżyciela i nakazał żywcem spalić podejrzanego pazia. Przez pomyłkę wszakże do dołu z niegaszonym wapnem został wrzucony sam oszczerca. Po dokładnym zbadaniu sprawy, niewinność Elżbiety okazała się nie do podważenia. Król w śmierci oskarżyciela widział palec Boży.
Dionizy zmarł na rękach Elżbiety w 1325 r., zaopatrzony sakramentami i skruszony w sercu za lata niewierności. Elżbieta, wolna już od trosk rodzinnych i obowiązków dworskich, oddała się tylko sprawie własnej duszy. Poświęciła się opiece nad chorymi, starcami i opuszczonymi. Wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka, podobnie jak to uczyniła św. Elżbieta z Turyngii. Wiele czasu poświęcała modlitwie i uczynkom pokutnym. Pieszo odbyła pielgrzymkę do Compostelli. Wystawiła szereg klasztorów. Wreszcie zgłosiła się do surowego klasztoru klarysek, który sama ufundowała. W obawie jednak, aby jako zakonnica, związana ślubami, nie była ograniczona w szafowaniu dobrami ziemskimi, ślubów nie składała. Złożyła je dopiero na łożu śmierci w Estremoz 4 lipca 1336 r.
Ciało Elżbiety przewieziono do Coimbry. Wierni otrzymywali tak liczne cuda i łaski przy jej grobie, że tłumy garnęły się do niego nieustannie. Grób Elżbiety stał się jednym z najgłośniejszych sanktuariów na Półwyspie Iberyjskim. Jednak proces kanoniczny rozpoczął się dopiero w 1612 roku. Otworzono wtedy jej grób dla zbadania tożsamości jej ciała. Znaleziono je w stanie nietkniętym. Na kult zezwolił już wcześniej papież Leon X (+ 1521), nadając jej tytuł błogosławionej. Paweł IV (+ 1559) rozciągnął kult bł. Elżbiety na całą Portugalię. Urban VIII w 1625 roku dokonał jej uroczystej kanonizacji, wyznaczając na dzień jej święta 4 lipca.
Św. Elżbieta jest patronką Portugalii, Coimbry, Estremoz, Saragossy. Orędowniczka podczas udręk wojny.

W ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju królewskim, czasami w habicie klaryski. Jej atrybutami są: dzban na wino, flakonik z wodą zamienioną według legendy w wino, korona królewska w dłoniach, róża, księga.