PIERWSZE CZYTANIE
Am 8, 4-6. 9-12
Głód słowa Bożego

Czytanie z Księgi proroka Amosa
Słuchajcie tego wy, którzy gnębicie ubogiego, a bezrolnego pozostawiacie bez pracy, którzy mówicie: «Kiedyż minie nów księżyca, byśmy mogli sprzedawać zboże, i kiedy szabat, byśmy mogli otworzyć spichlerz? A będziemy zmniejszać efę, powiększać sykl i wagę podstępnie fałszować. Będziemy kupować biednego za srebro, a ubogiego za parę sandałów, i plewy pszeniczne będziemy sprzedawać». «Owego dnia – mówi Pan Bóg – zajdzie słońce w południe i w jasny dzień zaciemnię ziemię. Zamienię święta wasze w żałobę, a wszystkie wasze pieśni w lamentacje; nałożę na wszystkie biodra wory, a wszystkie głowy ogolę i uczynię żałobę jak po jedynaku, a dni ostatnie jakby dniem goryczy. Oto nadejdą dni – mówi Pan Bóg – gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich. Wtedy błąkać się będą od morza do morza, z północy na wschód będą krążyli, by znaleźć słowo Pańskie, lecz go nie znajdą».
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 119 (118), 2 i 10. 20 i 30. 40 i 131 (R.: por. Mt 4, 4)

Refren: Słowami Boga żyjemy jak chlebem.

Błogosławieni, którzy zachowują Boże napomnienia *
i szukają Go całym sercem.
Z całego serca swego szukam Ciebie, *
nie daj mi odejść od Twoich przykazań.

Refren.

Słabnie wciąż moja dusza *
z tęsknoty do wyroków Twoich.
Wybrałem drogę prawdy, *
pragnąc Twych wyroków.

Refren.

Oto pożądam Twoich postanowień, *
według swej sprawiedliwości zapewnij mi życie.
Zaczerpnę powietrza otwartymi ustami, *
bo pragnę Twoich przykazań.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Mt 11, 28

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy,
którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 9, 9-13
Powołanie Mateusza

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus, wychodząc z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» A on wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i zasiadło wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?» On, usłyszawszy to, rzekł: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Jezus nie miał względu na osobę. Mówił i czynił to, co widział u Ojca. Okazywał miłosierdzie wszystkim, którzy byli pod władzą diabła. Wszyscy pokutujący znajdują u Niego przebaczenie grzechów i łaskę zbawienia. Wszyscy, którzy wierzą w Niego, wejdą do Królestwa Bożego, bo On nie przyszedł, aby świat potępić, ale aby świat był przez Niego zbawiony.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
W Królestwie Izraela za panowania Jeroboama II panowała wielka niesprawiedliwość społeczna i uprawiano bałwochwalstwo. W tym czasie w Królestwie Judy pewien pasterz imieniem Amos usłyszał Boże wezwanie, aby udać się do Izraela i nawoływać mieszkańców do zmiany postępowania. Amos odpowiedział na wezwanie Boga. Porzucił swoje dotychczasowe miejsce zamieszkania i udał się do położonego w Izraelu miasta Betel, by tam przekazywać to, co Bóg mu zleci. Czytany dzisiaj w Kościele fragment z Księgi Amosa jest zapisem jednej z wizji proroka. Adresatem są wszyscy gnębiciele ubogich. Byli oni bardzo pomysłowi w znajdowaniu sposobów wykorzystywania swojej pozycji. Nawet szabat nie był dla nich radosnym czasem przeżytym z Bogiem, ale czasem wyczekiwania jego końca i obmyślania nowych metod wyzysku. Jeśli bliżej przyjrzymy się opisanym występkom, to pewnie nawet jeśli nie czujemy się bogaczami, odnajdziemy na tej liście własne grzechy, może jeszcze bardziej wyrafinowane, bo nowe technologie wydłużają listę możliwości. Tak postępujących ludzi Bóg wzywa do nawrócenia i pokuty. To jedyna droga do poprawy stosunków społecznych i szczęścia każdego człowieka.
Na liście zapowiadanych kar dziwić może zapowiedź głodu słowa Bożego. Dzisiaj stół słowa mamy w Kościele suto zastawiony. Jednak, gdy słuchając słowa Bożego, nie przyjmujemy postawy słuchania go w tym celu, aby pójść za tym, do czego ono nas zaprasza, możemy nadal pozostawać głodni.

Komentarz do psalmu
Psalm, który dzisiaj śpiewamy podczas liturgii, złożony jest z kilku wersetów Psalmu 119. Wersety są tak wybrane, że pierwszy jest zapewnieniem o szczęściu tych, którzy żyją zgodnie z upomnieniami Boga, zaś następne wyrażają pragnienie psalmisty, że właśnie tak chce żyć. Tęsknota za życiem zgodnym z Bożą wolą przeplata się z wyrażaniem prośby o Boże wsparcie w realizacji tych dążeń.
Na obranej drodze wierności Bogu potrzebujemy łaski, której On hojnie udziela, bo jeszcze bardziej niż my pragnie naszego szczęścia.

Komentarz do Ewangelii
Celnicy nie byli zapraszani przez pobożnych Żydów do wspólnego stołu, ponieważ byli podejrzewani (zapewne były ku temu powody) o to, że nie zachowują licznych przepisów Tory. Dlatego faryzeusze, widząc Jezusa siedzącego przy jednym stole z celnikami, byli tym bardzo zgorszeni. Pan Jezus odsyła ich do tego, co głosiło wielu proroków, do słów, które znali, ale których najwyraźniej nie rozumieli: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Przedstawił też cel swojego przyjścia na świat: „nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”. To dobra nowina dla każdego z nas. Jezus zbawił nas, grzeszników. Przyjęcie zbawienia jest jednak możliwe tylko wtedy, gdy przyznamy się do popełnionego grzechu. Dopóki trwamy w postawie, że to nic takiego, że przecież wszyscy tak robią, że jestem bardzo pobożny, nie mogę przyjąć owocu męki i zmartwychwstania Chrystusa. Pobożność sama w sobie nie zbawia. Zbawia Jezus.
On dzisiaj do każdego z nas mówi: „Pójdź za Mną.” Jeśli odpowiemy na to zaproszenie tak, jak Mateusz, Jezus siądzie z nami przy stole naszego życia, a nasi bliscy, dzięki naszej przemianie, będą mogli doświadczyć Jego miłości.
Komentarze zostały przygotowane przez Teresę Kołodziej

Najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa

Do czasu reformy kalendarza liturgicznego po Soborze Watykańskim II w dniu 1 lipca obchodzona była uroczystość Najdroższej Krwi Chrystusa. Obecnie obchód ten został w Kościele powszechnym złączony z uroczystością Najświętszego Ciała Chrystusa (zwaną popularnie Bożym Ciałem), zachował się jedynie – na zasadzie pewnego przywileju – w zgromadzeniach Księży Misjonarzy i Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa.

Do dziś istnieją kościoły pod wezwaniem Najdroższej Krwi Chrystusa. Jak Boże Ciało jest rozwinięciem treści Wielkiego Czwartku, tak uroczystość Najdroższej Krwi Jezusa była jakby przedłużeniem Wielkiego Piątku. Ustanowił ją dekretem Redempti sumus w roku 1849 papież Pius IX i wyznaczył to święto na pierwszą niedzielę lipca. Cały miesiąc był poświęcony tej tajemnicy. Papież św. Pius X przeniósł święto na dzień 1 lipca. Papież Pius XI podniósł je do rangi świąt pierwszej klasy (1933) na pamiątkę dziewiętnastu wieków, jakie upłynęły od przelania za nas Najświętszej Krwi.
Szczególnym nabożeństwem do Najdroższej Krwi Pana Jezusa wyróżniał się św. Kasper de Buffalo, założyciel osobnej rodziny zakonnej pod wezwaniem Najdroższej Krwi Pana Jezusa (+ 1837). Misjonarze Krwi Chrystusa mają swoje placówki także w Polsce. Od roku 1946 pracują w Polsce także siostry Adoratorki Krwi Chrystusa, założone przez św. Marię de Mattias. Gorącym nabożeństwem do Najdroższej Krwi wyróżniał się także papież św. Jan XXIII (+ 1963). On to zatwierdził litanię do Najdroższej Krwi Pana Jezusa, a w liście Inde a primis z 1960 r. zachęcał do tego kultu.
Nabożeństwo ku czci Krwi Pańskiej ma uzasadnienie w Piśmie świętym, gdzie wychwalana jest krew męczenników, a przede wszystkim krew Jezusa Chrystusa. Po raz pierwszy Pan Jezus przelał ją przy obrzezaniu. W niektórych kodeksach w tekście Ewangelii według świętego Łukasza można znaleźć informację, że podczas modlitwy w Ogrodzie Oliwnym pot Jezusa był jak krople krwi (zob. Łk 22, 44). Nader obficie płynęła ona przy biczowaniu i koronowaniu cierniem, a także przy ukrzyżowaniu. Kiedy żołnierz przebił Jego bok, „natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19, 24).
Serdeczne nabożeństwo do Krwi Pana Jezusa mieli święci średniowiecza. Połączone ono było z nabożeństwem do Ran Pana Jezusa, a zwłaszcza do Rany Jego boku. Wyróżniali się tym nabożeństwem: św. Bernard (+ 1153), św. Anzelm (+ 1109), bł. Gueryk d’Igny (+ 1160) i św. Bonawentura (+ 1270). Dominikanie w piątek po oktawie Bożego Ciała, chociaż nikt nie spodziewał się jeszcze, że na ten dzień zostanie kiedyś ustanowione święto Serca Pana Jezusa, odmawiali oficjum o Ranie boku.