PIERWSZE CZYTANIE
2 Krn 24, 17-25
Ukamienowanie kapłana Zachariasza

Czytanie z Drugiej Księgi Kronik
Po śmierci Jojady przybyli naczelnicy judzcy i oddali pokłon królowi. Król ich wtedy usłuchał. Opuścili więc świątynię Pana, Boga swego, i zaczęli czcić aszery oraz posągi. Wskutek ich winy zapłonął gniew Boży nad Judą i nad Jerozolimą. Posyłał więc Pan do nich proroków, aby ich nawrócili do Pana i napominali, oni jednak ich nie słuchali. Wtedy duch Boży zstąpił na Zachariasza, syna kapłana Jojady, który stanął przed ludem i rzekł: «Tak mówi Bóg: Dlaczego przekraczacie przykazania Pańskie? Dlatego się wam nie wiedzie! Ponieważ opuściliście Pana, i On was opuści». Lecz oni sprzysięgli się przeciw niemu i ukamienowali go z rozkazu króla na dziedzińcu świątyni Pańskiej. Król Joasz zapomniał już o dobrodziejstwie, jakie wyświadczył mu ojciec Zachariasza, Jojada, i zabił jego syna. Kiedy zaś ten umierał, zawołał: «Oby Pan to widział i pomścił, i zażądał zdania z tego sprawy!» I oto jeszcze w ciągu tego roku wyruszyło przeciw niemu wojsko Aramu. Wkroczywszy do Judy i do Jerozolimy, wytracili z ludu wszystkich jego naczelników, a całą swą zdobycz wysłali do króla Damaszku. Choć wojsko Aramu weszło z małą liczbą żołnierzy, Pan jednak oddał mu w ręce wielkie mnóstwo wojska, ponieważ mieszkańcy Judy opuścili Pana, Boga swych ojców. I tak wykonało ono wyrok na Joaszu. Kiedy się od niego oddalili, pozostawiając go ciężko chorym, słudzy jego uknuli spisek przeciw niemu, aby pomścić krew syna kapłana Jojady. I zabili go na jego łóżku. Zmarł i został pochowany w Mieście Dawidowym, ale nie złożono go w grobach królewskich.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 89 (88), 4-5. 29-30. 31-32. 33-34 (R.: por. 29a)

Refren: Swojemu słudze Bóg łaskę okaże.

«Zawarłem przymierze z moim wybrańcem, *
przysiągłem mojemu słudze, Dawidowi:
Twoje potomstwo utrwalę na wieki *
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia».

Refren.

«Na wieki zachowam dla niego łaskę *
i trwałe z nim będzie moje przymierze.
Sprawię, że potomstwo jego będzie wieczne, *
a jego tron jak dni niebios trwały.

Refren.

A jeśli jego synowie porzucą moje prawo *
i nie będą postępować według moich przykazań,
jeżeli moje ustawy naruszą *
i nie będą pełnili moich rozkazów.

Refren.

Rózgą ukarzę ich przewinienia, *
a winę ich biczami,
lecz nie odejmę od niego mej łaski *
i nie zawiodę w wierności».

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. 2 Kor 8, 9

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Jezus Chrystus, będąc bogatym, dla was stał się ubogim,
aby was ubóstwem swoim ubogacić.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 6, 24-34
Zaufać Bożej opatrzności

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego – miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie! Dlatego powiadam wam: Nie martwcie się o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom podniebnym: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichlerzy, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? Kto z was, martwiąc się, może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? A o odzienie czemu się martwicie? Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swym przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele polne, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, ludzie małej wiary? Nie martwcie się zatem i nie mówcie: co będziemy jedli? co będziemy pili? czym będziemy się przyodziewali? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie martwcie się więc o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie martwić się będzie. Dosyć ma dzień każdy swojej biedy».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Jeśli Bóg zajmuje pierwsze miejsce w naszym życiu, nie martwimy się już o nic, bo dobrze wiemy, że On daje nam wszystko, czego potrzebujemy. Jesteśmy ważniejsi od ptaków i polnych kwiatów, o które troszczy się nasz Ojciec w niebie! On tak nas umiłował, że Syna swego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne!
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
„Kronika całej historii świętej” – tak św. Hieronim nazwał księgi, które w nowożytnych przekładach noszą nazwę 1 i 2 Księgi Kronik. Księgi bowiem opisują dzieje całej ludzkości od Adama aż do zakończenia niewoli babilońskiej w roku 538 przed Chrystusem, podając wiele szczegółów, które w innych księgach Starego Testamentu zostały opuszczone. Głównym źródłem Kronik jest historia deuteronomistyczna, głównie Księgi Samuela i Królewskie.
Nieznany autor, zwany Kronikarzem, opowiada od nowa dzieje, aby zaktualizować je na użytek swoich czasów. Skupia się wyłącznie na królach Judy, a królowie Izraela są wzmiankowani o tyle, o ile odgrywają jakąś rolę w dziejach Królestwa Południowego. Z perspektywy Kronikarza wygnanie było „wypadkiem historycznym”, a tym, co się liczy, jest obiecana przez Boga przyszłość pełna pokoju, której gwarancją jest pamięć o dobrodziejstwach Boga.
Przywołane dzieje króla Joasza mają także nam przypominać, że podejmując jakiekolwiek decyzje, wpływamy nie tylko na własne życie, ale także na losy innych. To, co wcześniej było darem, jest oczywistością, a bywa, że staje się przeszkodą w realizacji życiowych celów. Nasza pamięć jest krótka. Jeśli zapominamy o Bogu, nie mamy dla Niego czasu, bardzo szybko wracamy do starych, niszczących nawyków hołdowania różnego rodzaju bożkom.

Komentarz do psalmu
Wierność i łaskawość ze strony Boga, a przestrzeganie Bożego prawa ze strony Dawida i jego potomków, są warunkami przymierza. W psalmie zawarta jest głęboka mądrość dotycząca wychowania i samowychowania, z której płynie nauka, że ponoszenie konsekwencji własnych poczynań jest niezbędne w kształtowaniu sumienia.
Bóg spełnił swą obietnicę w Osobie Jezusa Chrystusa. On jest potomkiem Dawida, a my jako członkowie Kościoła, Jego mistycznego Ciała, możemy się uważać za członków Dawidowej dynastii. Przyjmując dary, musimy mieć świadomość, że godzimy się na Boży sposób kształtowania serc i umysłów.

Komentarz do Ewangelii
Żyjemy dzisiaj. Nie ma powrotu do wczoraj, nie wiemy czy dożyjemy jutra. Trzeba wyciągać wnioski z tego, co było. Czy decyzje, które podjęliśmy, wprowadziły nas na życiowe mielizny, czy na głębie? Rozważnie planować. Rozeznawać, co dobre a co złe i na tej podstawie podejmować decyzje.
„Nie możecie służyć Bogu i mamonie”. W życiu nie tylko duchowym możliwe są trzy drogi. Dwie skrajne wymagają pewnego radykalizmu. Wybór którejkolwiek z nich ma swój zysk i cenę. Sprowadza się to do decyzji czy słucham Boga i uczę się dawać, czy mamona – chciwość, jest przewodniczką życiowych wyborów. Trzeciej, którą można streścić w wyrażeniu: „Panu Bogu świeczkę a diabłu ogarek”, Pan Jezus nie poleca.
Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

Święta Elżbieta z Schönau, dziewica, zakonnica

Elżbieta urodziła się około 1129 r. zapewne w niemieckim Bonn. Pochodziła ze znakomitej rodziny. Była jeszcze dzieckiem, kiedy pobożni rodzice ówczesnym zwyczajem oddali ją na naukę i wychowanie do klasztoru benedyktynek w Schönau nad Renem (Hesja w Niemczech). Tu pozostała na zawsze. W roku 1147 jako 18-letnie dziewczę przywdziała welon zakonny, by niedługo potem złożyć śluby. Po 10 latach została wybrana na mistrzynię nowicjatu, a potem na przełożoną.
W pięć lat po wstąpieniu do klasztoru Elżbieta zapadła na ciężką chorobę, którą znosiła przez 12 lat z heroiczną cierpliwością. Kiedy cierpienia się wzmagały i nie mogła chodzić o własnych siłach, wykorzystywała cenny czas na słodką modlitwę z Bogiem. Obdarzona darem kontemplacji, doznawała objawień Pana Jezusa, Matki Bożej i świętych Pańskich. Obdarzył ją Pan Bóg także darem proroctwa. Jej wizje miały wpływ na mariologię i religijność średniowiecza. Korespondowała ze znaną mistyczką, św. Hildegardą z Bingen, doktorem Kościoła.
Kiedy Elżbieta umierała 18 czerwca 1164 r., miała 35 lat. Została pochowana w opactwie św. Floryna w Schönau. Do Martyrologium Rzymskiego wpisał ją w 1584 r. papież Grzegorz XIII. W roku 1632 relikwie Elżbiety zostały w czasie wojny trzydziestoletniej sprofanowane i zniszczone przez protestanckich Szwedów. Zachowała się jedynie szczęśliwie relikwia głowy św. Elżbiety.
Święta zostawiła po sobie bogatą korespondencję. Naglona nadprzyrodzonymi wizjami, pisała do biskupów w sprawie reformy Kościoła. Jej listy zebrał starannie i opublikował jej brat, Ekbert, który był opatem klasztoru. Jest patronką osób cierpiących na depresję, wzywana w obronie przed pokusami.

W ikonografii przedstawiana jest w habicie benedyktyńskim jako zakonnica doświadczająca wizji. Jej atrybutem jest: księga, pastorał, krzyż.