PIERWSZE CZYTANIE
2 Krl 2, 1. 6-14
Eliasz uniesiony do nieba

Czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej
Kiedy Pan miał wśród wichru unieść Eliasza do nieba, Eliasz szedł z Elizeuszem z Gilgal. Wtedy rzekł Eliasz do niego: «Zostań, proszę, tutaj, bo Pan posłał mnie aż do Jordanu». Elizeusz zaś odpowiedział: «Na życie Pana i na twoje życie: nie opuszczę cię!» I szli dalej razem. A pięćdziesięciu spośród synów prorockich poszło i stanęło z przeciwka, w oddali, podczas gdy oni obydwaj przystanęli nad Jordanem. Wtedy Eliasz zdjął swój płaszcz, zwinął go i uderzył w wody, tak iż się rozdzieliły w obydwie strony. A oni we dwóch przeszli po suchym łożysku. Kiedy zaś przeszli, Eliasz rzekł do Elizeusza: «Żądaj, co mam ci uczynić, zanim wzięty będę od ciebie». Elizeusz zaś powiedział: «Niechby – proszę – dwie części twego ducha przeszły na mnie!» On zaś odrzekł: «Trudnej rzeczy zażądałeś. Jeżeli mnie ujrzysz, jak wzięty będę od ciebie, spełni się twoje życzenie; jeśli zaś nie ujrzysz, nie spełni się». Podczas gdy oni szli i rozmawiali, oto zjawił się wóz ognisty wraz z rumakami ognistymi i rozdzielił obydwóch; a Eliasz wśród wichru wstąpił do niebios. Elizeusz zaś patrzał i wołał: «Ojcze mój! Ojcze mój! Rydwanie Izraela i jego jeźdźcze». I już go więcej nie ujrzał. Ująwszy następnie swoje szaty, Elizeusz rozdarł je na dwie części i podniósł płaszcz Eliasza, który spadł od niego z góry. Wrócił i stanął nad brzegiem Jordanu. I wziął płaszcz Eliasza, który spadł od niego z góry, i uderzył w wody. Wtedy rzekł: «Gdzie jest Pan, Bóg Eliasza?» I uderzył w wody, a one rozdzieliły się na obydwie strony. Elizeusz zaś przeszedł środkiem.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 31 (30), 20. 21. 24 (R.: por. 25)

Refren: Bądźcie odważni, ufający Panu.

Jakże jest wielka dobroć Twoja, Panie, *
którą zachowałeś dla bogobojnych.
Okazujesz ją tym, którzy uciekają się do Ciebie *
na oczach ludzi.

Refren.

Osłaniasz ich Twą obecnością *
od spisku mężów,
ukrywasz w swym namiocie *
przed swarliwym językiem.

Refren.

Miłujcie Pana, wszyscy, *
którzy cześć Mu oddajecie.
Pan chroni wiernych, *
a pysznym z nawiązką odpłaca.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
J 14, 23

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 6, 1-6. 16-18
Dobre uczynki pełnić w ukryciu

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Świat to targowisko próżności i chełpliwości, ale Jezus uczy, aby nie czynić niczego na pokaz, dla poklasku i własnej chwały. Jezus mówi, abyśmy byli pokorni sercem i czynili dobro dyskretnie i w ukryciu, a Ojciec nasz, który jest w niebie, wszystko widzi i nagrodzi nas. Inaczej wszystkie nasze dzieła pozostaną bez nagrody od naszego Ojca w niebie.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Kończąc ziemską drogę, Eliasz przekazuje misję prorocką wybranemu przez Boga, następcy.
Hebrajski termin nabim na określenie proroka oznacza „tego, który został wezwany” przez Boga, do przemawiania w Jego imieniu. Do głoszenia królom i ludowi wybranemu, że Jahwe jest jedynym Bogiem.
Scena rozgrywa się nad Jordanem w obecności uczniów i nawiązując do rozdzielenia wód morza Czerwonego przez Mojżesza i Jordanu przez Jozuego, ukazuje logikę planu Bożego, który zakłada ciągłość tradycji prorockiej.
Działalność profetyczna Eliasza była możliwa dzięki Duchowi Bożemu, którego mógł przekazać w symboliczny sposób przez narzucenie płaszcza swojemu następcy. W prawie Izraela pierworodny syn dziedziczył dwie trzecie majątku. Prośba o dwie części ducha to pragnienie i zgoda Elizeusza na przejęcie duchowego dziedzictwa Eliasza.
Kolejno rozgrywające się wydarzenia mają potwierdzać, że powołanie Elizeusza ma swój nadprzyrodzony, boski początek i podobnie jak Eliasz został on wezwany, by podjąć bezkompromisową walkę o pierwszeństwo Jahwe w życiu Izraela.

Komentarz do psalmu
Strach przed Bogiem to szacunek dla Jego majestatu, podziw dla Jego mocy i siły. Wiara nie zmienia zewnętrznych często trudnych okoliczności naszego ziemskiego życia, zarówno osobistego jak i całej wspólnoty. Buduje nasz wewnętrzny, duchowy kręgosłup, dzięki któremu możemy pokonać wszelkie problemy.

Komentarz do Ewangelii
Mojżesz i Eliasz wędrowali na „górę”, Jezus na pustynię, by spotkać i rozmawiać z Bogiem. Tam otrzymywali wskazówki i polecenia, które wcielali w swoje życie, całkowicie podporządkowane Bożym planom.
Decydującym momentem w relacji z Bogiem, który sprawia, że sposób przeżywania życia zmienienia się diametralnie, jest odkrycie Boga kochającego i tego, który pokochał jako pierwszy. Wtedy modlitwa jest miłosnym, intymnym spotkaniem we wnętrzu serca, a wszelkie dawne „praktyki pobożne” istotą, treścią, sensem życia. Praca staje się jałmużną, a ograniczanie prawdziwym postem.
Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

Święty Wit, męczennik

Wit pochodził z Sycylii. Urodził się w bogatej rodzinie pogańskiej. Jako dziecko uwierzył w Chrystusa dzięki swojej mamce Krescencji i jej mężowi Modestowi, który był służącym w domu Wita (inni hagiografowie twierdzą, że Modest był jego guwernerem). Kiedy ojciec chłopca dowiedział się, że syn jest chrześcijaninem, z troski o niego usiłował wymóc na Wicie wyparcie się wiary. Kiedy nie udało mu się, usiłował syna zabić. Jednak opiekunowie pomogli mu uciec i ukryli na południu Włoch. Chłopiec miał wtedy kilka lat. Wraz z opiekunami został schwytany i przywieziony do Rzymu. Wit został umęczony razem z Modestem i Krescencją w roku 303 podczas prześladowań za panowania Dioklecjana. Według Martyrologium Rzymskiego, cała trójka miała zostać zanurzona w kotle z wrzącym ołowiem, po czym rzucono ich dzikim zwierzętom i rozciągano na katowni. Zachowały się wczesne, choć pośrednie informacje o św. Wicie oraz liczne i stare dowody kultu. Czczony był jako jeden z Czternastu Wspomożycieli.
Znane są liczne sanktuaria św. Wita w Europie, m.in.: katedra w Pradze (gdzie przechowywane są relikwie ręki Świętego), San Denis, Corbei. Od średniowiecza uważany za patrona Pomeranii, Saksonii, Sycylii, Śląska; aptekarzy, aktorów, artystów, górników, karczmarzy, kotlarzy, tancerzy, warzelników. Przyzywany podczas epilepsji (stąd tzw. choroba św. Wita), chorób oczu, histerii, chorób nerwowych, przez niewidomych, głuchoniemych i ukąszonych przez węży. Wzywany jest jako obrońca wcześnie wstających i protektor przed zaspaniem.
Nad Jeziorem Żywieckim jedną z atrakcji turystycznych jest Lasek św. Wita, gdzie kiedyś istniała kaplica poświęcona Świętemu i źródełko, którego wodzie przypisywano właściwości lecznicze.

W ikonografii św. Wit przedstawiany jest jako młodzieniec w krótkiej tunice, z kotłem, w którym doznawał mąk. Jego atrybutami są: lew – któremu według opowieści rzucono go na pożarcie, a ten przeżegnany krzyżem legł u stóp Świętego, kogut, orzeł, uwiązany pies.