PIERWSZE CZYTANIE
Dz 2, 1-11
Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym

Czytanie z Dziejów Apostolskich
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30)

Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.
albo: Alleluja.

Błogosław, duszo moja, Pana, *
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Refren.

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją *
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym Duchem, *
i odnawiasz oblicze ziemi.

Refren.

Niech chwała Pana trwa na wieki, *
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja, *
będę radował się w Panu.

Refren.

DRUGIE CZYTANIE
Rz 8, 8-17
Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia: Ci, którzy według ciała żyją, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Skoro zaś Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na skutki grzechu, duch jednak ma życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha. Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli. Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale.
Oto słowo Boże.

SEKWENCJA

Przybądź, Duchu Święty,
Ześlij z nieba wzięty
Światła Twego strumień.

Przyjdź, Ojcze ubogich,
Przyjdź, Dawco łask drogich,
Przyjdź, Światłości sumień.

O, najmilszy z gości,
Słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.

W pracy Tyś ochłodą,
W skwarze żywą wodą,
W płaczu utulenie.

Światłości najświętsza,
Serc wierzących wnętrza
Poddaj Twej potędze.

Bez Twojego tchnienia
Cóż jest wśród stworzenia?
Tylko cierń i nędze.

Obmyj, co nieświęte,
Oschłym wlej zachętę,
Ulecz serca ranę.

Nagnij, co jest harde,
Rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.

Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary.

Daj zasługę męstwa,
Daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych
i zapal w nich ogień swojej miłości.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
J 14, 15-16. 23b-26
Duch Święty was wszystkiego nauczy

Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Jeśli ktoś jest spragniony i przyjdzie do Jezusa, zaufa Mu jako Panu i Zbawcy, otrzyma Ducha Świętego. Jezus sprawi, że narodzi się na nowo z Ducha i zostanie napełniony Duchem. Stanie się świątynią Ducha Świętego. Z jego wnętrza popłyną rzeki wody żywej. Tak Jezus mówił o Duchu Świętym, którego otrzymują wierzący Mu.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Dzień Pięćdziesiątnicy, wszyscy razem w tym samym miejscu. To ważny aspekt, który powinien się w nas objawiać w naszym zgromadzeniu. Być razem znaczy mieć jedną myśl, jedno pragnienie, jeden cel. Gdy tak jest, można mieć pewność, że Duch Pocieszyciel przyjdzie.
Spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, a więc to nie jest tak, że nie ma fizycznego odczucia obecności Ducha Bożego. Jest to odczucie i jest ono niespodziewane.
„Ukazały się im też języki jakby z ognia”, więc ten znak jest także widoczny i każdy go otrzymuje, na każdym spoczął jeden.
Jaki jest owoc obecności Ducha Bożego? Owocem jest zrozumienie. Każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Tak, zrozumienie jest rozpoznaniem czy faktycznie przyszedł Duch Boży. Zrozumienie. Jakże dziś go potrzebujemy, my – jako wspólnota ludzi, którzy zamieszkują ziemię.

Komentarz do psalmu
„Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię”.
Tak bardzo potrzeba nam tego odnowienia nie jeden raz, nie tylko jednego dnia. To zawołanie powinno stać się modlitwą każdego poranka, gdy tylko człowiek otworzy oczy.
„Błogosław, duszo moja, Pana” – zatapiaj się w Nim, w każdym słowie, każdym geście. „Stwarzasz je, napełniając swym duchem” – każdy nowy dzień to akt stwórczy naszego Pana. „Niech miła Mu będzie pieśń moja” – można mieć udział w akcie stwórczym, jeśli tylko się chce.

Komentarz do drugiego czytania
Sprawcą wszystkiego we wszystkich jest Duch Boży, pytanie tylko czy człowiek chce go posłuchać, gdy On go przynagla do działania ku dobremu.
To brak chęci poświecenia i zaangażowania rodzi zło w naszym działaniu, to lenistwo, które zdaje się dominować, potęguje to, co niewłaściwe w ludzkim działaniu.
Jak to zmienić? Może przez powrót do świadomości, że jesteśmy jednym ciałem jako ludzkość i potrzebujemy drugiego człowieka. Każdy człowiek został przez Stwórcę wyposażony w pewne zdolności. Wystarczy chęć dzielenia się z drugim człowiekiem i otwarcie się na niego z nadzieją, że coś może wnieść w moje życie, że go potrzebuję.
Jesteśmy sobie zadani. Obyśmy nigdy o tym nie zapominali.

Komentarz do Ewangelii
„Pokój Wam” – słowa Jezusa do nas. On, nasz Zbawiciel, daje pokój, wnosi pokój w nasze życie. Wiara, więc, w zmartwychwstałego Pana jest wiarą w pokój, który On daje. Człowiek, który wierzy, ma być narzędziem pokoju.
„Jak Ojciec Mnie posłał, tak i ja was posyłam”. Jesteśmy posłani i to jest nasze zadanie. Czy czuję to w sobie? Od momentu chrztu to posłanie jest we mnie wszczepione. Na każdym, więc, etapie życia trzeba je odczytywać i starać się iść.
„Uradowali się uczniowie”. Niedzielne zgromadzenie, jakie przeżywam, ma być radością mojego tygodnia pełnego zajęć i obowiązków, dlatego właśnie to spotkanie rozpoczyna cały tydzień. Czy to objawia się we mnie? Czy tego właśnie chcę?
Ujrzeć Pana, żyć z Nim – oto cała filozofia życia.
Komentarze zostały przygotowane przez o. Izaaka Kusiona OFM

***
Niedziela Zesłania Ducha Świętego

Podczas jednej z Mszy Świętych z udziałem dzieci pewien ksiądz wskazał na mozaikę ukazującą scenę chrztu Pańskiego i zapytał:

– Co pojawiło się nad głową Jezusa podczas chrztu w Jordanie?
Pewien chłopiec przyjrzał się mozaice i odparł pytaniem na pytanie:
– Czy chodzi o ten złoty krążek?
– Nie, nie chodzi mi o aureolę! – zaprzeczył ksiądz.
– Spójrzcie wyżej! Tam jest unosząca się gołębica, czyli Duch Święty…

Obchodzimy dzisiaj uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Naturalne jest to, że dzisiejsza uroczystość zachęca nas do tego, aby po raz kolejny pochylić nad tajemnicą Ducha Świętego. Zobaczmy, że w każdą niedzielę i uroczystość wyznajemy w „Credo”: Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę który mówił przez Proroków. Jednocześnie uświadamiamy sobie dziś, że Osoba Ducha Świętego sprawia nam wciąż wiele problemu. Trudno jest nam mówić o Duchu Świętym. Trudno nam jest zrozumieć Jego tajemnicę.

Kiedy chcemy mówić o trzeciej Osobie Trójcy Świętej, często odwołujemy się do symboli, które mówią o Jego działaniu: wichru, ognia i wody, obłoku, światła, pieczęci czy też wspomnianej już na początku gołębicy. Chcemy w ten sposób wyrazić naturę Tego, który jest niewyrażalny, czyli naturę Boga obecnego w nas i w świecie. To on nas oświeca, poucza, inspiruje do działania i dodaje odwagi do dawania świadectwa o Chrystusie.

„Katechizm Kościoła katolickiego” bardzo jasno nam wskazuje, że miejscem naszego poznania Ducha Świętego jest Kościół, wspólnota żyjąca w wierze Kościoła. W tej wspólnocie odkrywamy osobę Ducha Świętego na wiele sposobów:

– w Pismach, które On natchnął;
– w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są ojcowie Kościoła;
– w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje;
– w liturgii sakramentalnej, w której przez słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem;
– w modlitwie, w której wstawia się za nami;
– w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół;
– w znakach życia apostolskiego i misyjnego;
– w świadectwie świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuuje dzieło zbawienia (KKK 688).

Bardzo piękne słowa o działaniu Ducha Świętego wypowiedział w 1968 roku metropolita Ignatios z Laodycei. Podczas spotkania ekumenicznego w Upsali mówił:

Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko, Chrystus pozostaje w przeszłości, Ewangelia pozostaje martwą literą, Kościół jest organizacją, władza – dominacją, misja – propagandą, liturgia niczym więcej, jak tylko wspomnieniem, życie chrześcijańskie – moralnością niewolnika, ale w Duchu Świętym kosmos jest zmartwychwstały i wzdycha w bólach rodzenia Królestwa, Zmartwychwstały Chrystus jest tutaj, Ewangelia jest mocą życia, Kościół ukazuje życie Trójcy, władza jest posługą wyzwalania, misja jest Pięćdziesiątnicą, liturgia – pamiątką i zapowiedzią, ludzkie działanie jest przebóstwione.

Wszystko, cokolwiek Bożego dzieje się w Kościele, jest dziełem Ducha Świętego. Dzięki Niemu Kościół może przeżywać obecność i spotkanie z Chrystusem – swoją Głową. A więc to, co kiedyś Jezus Chrystus zapoczątkował na ziemi w sposób widzialny, Duch Święty kontynuuje w Kościele w sposób niewidzialny, uobecniając na bieżąco dzieło Chrystusa.

Skoro Duch Święty obecny jest w Kościele. Jest obecny również w każdym z nas, którzy ten Kościół stanowimy. Duch Święty jest przy nas tak, jak Jezus był przy swoich uczniach. Od momentu naszego chrztu świętego działa w nas nawet, gdy tego nie odczuwamy. Modli się w nas, gdy nie umiemy się modlić. Jako najmilszy z gości, jest – jak mówi Katechizm – naszym wewnętrznym nauczycielem, prowadzi nas do uświęcenia. I to jest Jego misja w człowieku.

Pewna kobieta opowiadała: Kiedy się budzę, nie otwieram od razu oczu. Boję się patrzeć na pogniecione firanki, niepodlane kwiatki i nieposprzątane mieszkanie. Najpierw mówię: Przyjdź Duchu Święty! Zapraszam Cię do całego mojego dnia, do wszystkich działań, do tego, co będę dziś robić.

Nie bójmy się wyzwać Ducha Świętego nieustannie. Nie bójmy się wzywać Go w różnych sytuacjach życia, zarówno w tych, które są sprawami ważnymi, ale i w tych zwykłych prozaicznych sytuacjach życiowych. A On z pewnością, jeśli Mu pozwolimy, będzie nas wspomagał. Duch Święty cały czas jest z nami, cały czas jest w Kościele, bo został dany Kościołowi na zawsze.

Przyjdź, Duchu Święty, roznieć w sercach Twoich wiernych płomień Twej miłości!

Modlitwa św. Jana Pawła II do Ducha Świętego

Święty Jan Paweł II, dzieląc się swoim osobistym doświadczeniem, wyznał, że ojciec nauczył go modlitwy do Ducha Świętego. Powiedział: „Nie modlisz się dosyć do Ducha Świętego. Powinieneś się modlić do Niego”. I wtedy przekazał mu następującą modlitwę:

Duchu Święty, proszę Cię
o dar mądrości do lepszego poznawania
Ciebie i Twoich doskonałości Bożych,
o dar rozumu do lepszego zrozumienia
ducha tajemnic wiary świętej,
o dar umiejętności,
abym w życiu kierował się zasadami tejże wiary,
o dar rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał rady
i u Ciebie ją zawsze znajdował,
o dar męstwa, aby żadna bojaźń ani względy ziemskie
nie mogły mnie od Ciebie oderwać,
o dar pobożności, abym zawsze służył Twojemu Majestatowi z synowską miłością,
o dar bojaźni Bożej, abym lękał się grzechu,
który Ciebie, o Boże, obraża.

Podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny św. Jan Paweł II polecał tę właśnie modlitwę na spotkaniu z młodzieżą przy kościele św. Anny w Warszawie. Powiedział wtedy: „Przyjmijcie ode mnie tę modlitwę, której nauczył mnie mój ojciec i pozostańcie jej wierni”. (ks. Paweł Rytel-Andrianik)
Za: http://www.slowo.redemptor.pl