PIERWSZE CZYTANIE
So 3,14-18
Pan jest pośród ciebie

Czytanie z Księgi proroka Sofoniasza
Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela: król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz się już bała złego. Owego dnia powiedzą Jerozolimie: „Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce! Pan, twój Bóg, Mocarz, pośród ciebie, On zbawi, uniesie się weselem nad tobą, odnowi swą miłość, wzniesie okrzyk radości, jak w dniu uroczystego święta”. Zabiorę od ciebie niedolę, abyś już nie nosiła brzemienia zniewagi.
Oto słowo Boże.

albo:

Rz 12,9-16b
Zaradzajcie potrzebom świętych, przestrzegajcie gościnności

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia: Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie. Nie opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha. Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie wytrwali. Zaradzajcie potrzebom świętych. Przestrzegajcie gościnności. Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie. Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach. Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to co pokorne.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Iz 12,2-3.4bcde.5-6

Refren: Wielki wśród ciebie Święty Izraela.

Oto Bóg jest moim zbawieniem,
będę miał ufność i bać się nie będę.
Bo Pan jest moją mocą i pieśnią,
On stał się dla mnie zbawieniem.

Wy zaś z weselem czerpać będziecie wodę
ze zdrojów zbawienia.
Chwalcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
Dajcie poznać Jego dzieła między narodami,
przypominajcie, że wspaniałe jest imię Jego.

Śpiewajcie dla Pana, bo uczynił wzniosłe rzeczy,
Niech to będzie wiadome po całej ziemi.
Wznoś okrzyki i wołaj z radości, mieszkanko Syjonu,
bo wielki jest pośród ciebie Święty Izraela.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Łk 1,45

Alleluja, alleluja, alleluja

Błogosławiona jesteś, Panno Maryjo,
która uwierzyłaś, że spełnią się słowa
powiedziane Tobie od Pana.

Alleluja, alleluja, alleluja

EWANGELIA
Łk 1,39-56
Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wtedy Maryja rzekła:

„Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
święte jest Jego imię,
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak przyobiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki”.

Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Bóg nie jest Bogiem smutku, ale Bogiem radości. Mamy zawsze radować się w Panu, zbawicielu naszym. Zostaliśmy przeniesieni z królestwa ciemności do Królestwa Bożego, którego życiem jest radość w Duchu Świętym. Słowo Boże zachęca nas, abyśmy weselili się radością niewysłowioną i pełną chwały. Z weselem przeto czerpiemy wodę ze zdrojów zbawienia i raduje się duch nasz w Bogu, zbawcy naszym.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Jakże piękne wskazówki na życie daje nam dzisiaj św. Paweł. Ten, który prześladował Chrystusa i Jego uczniów, ale przede wszystkim ten, który doświadczył miłości Tego, Którego prześladował, pisze do Kościoła w Rzymie, jak mają żyć, jak mają traktować swoich prześladowców. Pamiętajmy, że do 313 roku, do ogłoszenia przez cesarza Konstantyna Wielkiego „Edyktu mediolańskiego”, prześladowanie chrześcijan w Imperium Rzymskim było częstą praktyką. Paweł, który wie, co znaczy prześladować, zachęca, by prześladowcom błogosławić. Niesie naukę samego Chrystusa, utwierdza Kościół w tym rewolucyjnym podejściu do drugiego człowieka. Dalej Paweł napisze: Nikomu złem za zło nie odpłacajcie (Rz 12,17) oraz: Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj (Rz 12,21).
Jego przesłanie, budowane na Jezusowej nauce, aktualne jest też dzisiaj i odnosi się do każdego człowieka, który jest obok nas. Wyrazem naszego człowieczeństwa jest budowanie, rozwijanie i umacnianie braterskich więzów i relacji opartych na szacunku, serdeczności i współpracy. Człowiek ma wolną wolę, a co za tym idzie, może dokonywać wolnych wyborów i od tych wyborów zależy, czym będzie karmił siebie i innych. Paweł Apostoł zachęca nas, byśmy karmili się szlachetnością, bezinteresownością, wielkodusznością, sprawiedliwością, pokorą i umiłowaniem pokoju.
Czy moje serce gotowe jest przyjąć Pawłowe wskazówki i żyć tak, by budować wokół siebie zalążek Królestwa Bożego?

Komentarz do psalmu
W dzisiejszym psalmie responsoryjnym przywołany jest fragment z Księgi Proroka Izajasza, który jest hymnem wdzięczności udręczonego człowieka, który doświadczył Bożej pomocy. Przypieczętowuje on tę część Księgi Izajasza, która nazwana jest Księgą Emmanuela i ma mesjańską wymowę. Jest to tekst najprawdopodobniej starszy niż sama Księga Izajasza, włączony w to miejsce, by domknąć treść Księgi Emmanuela. To, co z tej pieśni emanuje, to zbawienie, ufność, radość, brak lęku i wiara w Bożą moc i obecność. Zwróćmy uwagę tylko na jedno słowo – „zbawienie”, które w drugim i trzecim wersecie pojawia się trzykrotnie – Bóg jest moim zbawieniem!, On stał się moim zbawieniem i (…) ze zdrojów zbawienia. Co Autor chciał nam przez to powiedzieć? Możemy na ten temat długo dywagować, ale jedno jest pewne: zbawienie jest w Bogu i jest ono dane każdemu z nas. Źródłem naszego zbawienia jest właśnie Bóg. Czy chcę, tak jak Samarytanka, stanąć u Tego źródła i zaczerpnąć z Jego zdrojów? Czy chcę przyjąć je tak, jak przyjęła je Maryja? Czy chcę otrzymać życie i to życie w obfitości?

Komentarz do Ewangelii
Skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? – słyszeliśmy te słowa wielokrotnie i może warto się na nad nimi chwilę pochylić, by dostrzec obecność Maryi w naszym życiu. Powszechnie znane jest powiedzenie „przez Maryję do Jezusa”, ale czasami ta droga jest inna, to Jezus doprowadza do stóp Maryi. I nie jest tu najistotniejszą kwestią, jaką drogą to się dzieje, bo są Oni ze sobą w pełni zjednoczeni. Maryja przez swoje pokorne fiat pozwoliła, by Bóg stał się człowiekiem, by dokonało się nasze odkupienie. W przywołanej perykopie widzimy Maryję, która przybywa do Elżbiety, by jej służyć. Matka Boga chce służyć człowiekowi. W tym spotkaniu z Elżbietą wcielony Bóg objawia się po raz pierwszy. Zbawiciel ukryty w łonie Matki rozpoznany zostaje przez inną matkę też spodziewającą się narodzin syna. Słowa pozdrowienia wypowiedziane przez Maryję sprawiają, że Duch Święty napełnił Elżbietę. Jakaż musiała być siła a jednocześnie czułość w tych słowach, jakaż musiała być wiara Elżbiety.
Czego uczy nas to spotkanie dwóch matek? Obie kobiety doświadczyły poczęcia w cudowny sposób, obie przyjęły to z wiarą, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Pokazują nam też, czym jest służba i dostrzeganie potrzeb innych. Uczą nas modlitwy uwielbienia i zawierzenia. Ukazują, że pokorne serce widzi więcej i więcej jest w stanie przyjąć.
Co z tej nauki pragnę dzisiaj wziąć dla siebie? Którą z tych pięknych cnót chcę szczególnie w sobie rozwijać?
Komentarze zostały przygotowane przez Joannę Człapską

Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny

Święto Nawiedzenia wywodzi się z religijności chrześcijańskiego Wschodu. Uroczystość tę wprowadził do zakonu franciszkańskiego św. Bonawentura w roku 1263. Kiedy zaś powstała wielka schizma na Zachodzie, święto to rozszerzył na cały Kościół papież Bonifacy IX w roku 1389, aby uprosić za przyczyną Maryi jedność w Kościele Chrystusowym. Sobór w Bazylei (1441) to święto zatwierdził.
Święto Nawiedzenia obchodzimy w okresie między uroczystościami Zwiastowania Pańskiego i narodzenia św. Jana Chrzciciela. W ten sposób wspominamy przede wszystkim spotkanie Mesjasza ze swoim poprzednikiem – Janem Chrzcicielem. Jest to także spotkanie dwóch matek. Dokładny opis Nawiedzenia zostawił nam św. Łukasz w swojej Ewangelii (Łk 1, 39-56). Według tradycji miało ono miejsce w Ain Karim, około 7 km na zachód od Jerozolimy, gdzie dwa kościoły upamiętniają dwa wydarzenia – radosne spotkanie matek (kościół nawiedzenia św. Elżbiety, położony na zboczu wzgórza za miastem) i narodzenie Jana Chrzciciela (kościół położony w samym mieście). Maryja prawdopodobnie odbywała całą drogę z Nazaretu do Ain Karim – czy jak chcą niektórzy bibliści może nawet do Hebronu – pieszo. Być może przyłączyła się do jakiejś pielgrzymki, idącej do Jerozolimy. Trudno bowiem przypuścić, aby szła sama w tak długą drogę, która mogła wynosić ok. 150 kilometrów. Pragnęła podzielić się ze swoją krewną wiadomością o Zwiastowaniu, jednocześnie gratulując jej tak długo oczekiwanego potomstwa.
Maryja po przybyciu dowiaduje się ze zdziwieniem, że Elżbieta już wszystko wie – tak dalece, że nawet zwraca się do niej słowami anioła: „Błogosławiona jesteś między niewiastami”. Elżbieta wyraża równocześnie uznanie dla Maryi, że zawierzyła słowom posłańca Bożego. Zadziwiająca jest pokora Maryi. Przychodzi z pomocą do swojej starszej krewnej, gdy ta będzie rodzić syna. Ale i Elżbieta zdobywa się na wielki akt pokory, kiedy Matkę Chrystusa wita słowami: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?”
Elżbieta stwierdza równocześnie, że na dźwięk słowa Maryi poruszyło się w łonie jej dziecię. Pisarze kościelni są przekonani, że był to akt powitania Chrystusa przez św. Jana i że w tym właśnie momencie św. Jan został uwolniony od grzechu pierworodnego i napełniony Duchem Świętym. Poruszenie św. Jana często zestawia się z tańcem radości króla Dawida, idącego przed Arką.
Słowa Elżbiety przywołujemy zawsze, ilekroć odmawiamy Pozdrowienie Anielskie. Krewna Maryi powtórzyła część pozdrowienia Gabriela: „Błogosławiona jesteś między niewiastami”, wyraźnie czyniąc aluzję, że za sprawą Ducha Świętego została we wszystko wtajemniczona. Zaraz potem dodała własne słowa: „i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Wydarzenie to rozważamy jako jedną z radosnych tajemnic różańca.
Istnieją zakony żeńskie, które za główną patronkę obrały sobie Matkę Bożą w tej tajemnicy, co więcej, od tej tajemnicy otrzymały nawet swoją nazwę. Chodzi głównie o zakon wizytek, czyli sióstr nawiedzenia. Założył je w roku 1610 – wspólnie ze św. Joanną de Chantal – św. Franciszek Salezy.