PIERWSZE CZYTANIE
Iz 54, 1-10
Pan Bóg dotrzyma Przymierza

Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Śpiewaj z radości, niepłodna, która nie rodziłaś, wybuchnij weselem i wykrzykuj, która nie doznałaś bólów porodu! Bo liczniejsi są synowie porzuconej niż synowie mającej męża, mówi Pan. Poszerz przestrzeń twego namiotu, rozciągnij płótna twego mieszkania, nie krępuj się, wydłuż twe sznury, wbij mocno twe paliki! Bo się rozprzestrzenisz na prawo i lewo, twoje potomstwo posiądzie narody oraz zaludni opuszczone miasta. Nie lękaj się, bo już się nie zawstydzisz, nie wstydź się, bo już nie doznasz pohańbienia. Raczej zapomnisz o wstydzie twej młodości. i nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa. Bo małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel, któremu na imię – Pan zastępów; odkupicielem twoim – Święty Izraela, nazywają Go Bogiem całej ziemi. Zaiste, jak niewiastę porzuconą i zgnębioną na duchu wezwał cię Pan. i jakby do porzuconej żony młodości mówi twój Bóg: «Na krótką chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę. W przystępie gniewu ukryłem przed tobą na krótko swe oblicze, ale w miłości wieczystej nad tobą się ulitowałem, mówi Pan, twój odkupiciel. Dzieje się ze Mną tak, jak za dni Noego, kiedy przysiągłem, że wody Noego nie spadną już nigdy na ziemię; tak teraz przysięgam, że się nie rozjątrzę na ciebie ani cię gromić nie będę. Bo góry mogą się poruszyć i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju», mówi Pan, który ma litość nad tobą.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 30 (29), 2 i 4. 5-6. 11-12a i 13b (R.: 2a)

Refren: Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś.

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś *
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie mój, Boże, †
z krainy umarłych wywołałeś moją duszę *
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.

Refren.

Śpiewajcie psalm, wszyscy miłujący Pana, *
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę, †
a Jego łaska przez całe życie. *
Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem wesele.

Refren.

Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną, *
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament, *
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Łk 3, 4c. 6

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Łk 7, 24-30
Jan przygotowuje drogę Chrystusowi

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy wysłannicy Jana odeszli, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: «Co wyszliście zobaczyć na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? ale co wyszliście zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w pałacach królewskich przebywają ci, którzy noszą okazałe stroje i żyją w zbytkach. Ale co wyszliście zobaczyć? Proroka? Tak, mówię wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: „Oto posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę”. Powiadam wam bowiem: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym większy jest niż on». I cały lud, który Go słuchał, a nawet celnicy przyznawali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Janowy. Faryzeusze zaś i uczeni w Prawie udaremnili zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując chrztu od niego.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

W Chrystusie zawsze się radujemy i oczekujemy większych rzeczy, ponieważ wzrastamy z wiary w wiarę i z mocy w moc. W Nim nie ma już dla nas żadnego potępienia – On przecież jest naszą sprawiedliwością! Usprawiedliwieni z wiary, mamy pokój z Bogiem na wieki. Jego miłość nigdy nie odstąpi od nas, a Jego przymierze pokoju jest niewzruszone na zawsze.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Pokorne zaakceptowanie własnych braków i słabości otwiera w naszym życiu drogę na działanie Boga, a to z kolei poszerza serca, podobnie jak czynność rozstawiania namiotu. Może się to czasem okazać bolesne, jak w trakcie wykonywania fizycznych ćwiczeń rozciągania mięśni i gdy naszą pierwszą reakcją jest ból, odruch zamknięcia się, poczucia straty czegoś, czego tak naprawdę nie posiadamy. Jednak po poddaniu się temu zabiegowi poszerzenia serca odczuwamy zachwyt, wybuch radości, a nierzadko niedowierzanie, że stało się to faktem i odczuwamy więcej powietrza Bożej łaski. Pan zaprasza nas do takiej wielkiej otwartości serca polegającej na pozwoleniu Mu na zaskakiwanie nas w przeróżnych miejscach, sytuacjach, spotkaniach z osobami, w Jego Słowie. Paliki Jego namiotu obecności będą wtedy mocno wbite w naszą wolę, umysł i serce. Rozprzestrzeni się dobro, do którego posyła nas Bóg, rzeczy niemożliwe staną się możliwe właśnie dlatego, że Mu zaufaliśmy, że staliśmy się bardziej odważni i hojni w dawaniu innym siebie, własnych sił, czasu, gestów szacunku i miłości.

Komentarz do psalmu
Psalmista zaprasza do rozpamiętywania świętości Pana. Świętość, określana po hebrajsku kadosz, oznaczać może bycie dobrze wyrzeźbionym, mieć odciętą pępowinę. Dla nas to realnie możliwe bardzo dojrzałe i piękne człowieczeństwo, którego pełnię ukazuje przychodzący w ludzkim Ciele Chrystus Pan. Świętość jest rzeczywiście jedyną najważniejszą rzeczą w życiu! Pamięć o niej, o Bogu, który pragnie nas nieustannie rzeźbić i upodabniać do siebie, pomaga nam w składaniu dziękczynienia. Wspominanie Jego łask w konkretnych wydarzeniach codzienności przynagla nas do śpiewu radości, do sławienia Go całym sobą.

Komentarz do Ewangelii
Ewangelia podkreśla ważną rolę, jaką pełni chrzest Janowy. Ten, kto po niego przychodzi, uznaje swój grzech, małość, niewystarczalność i przyznaje się do swej kruchości, ma ułatwiony przystęp do Jezusa. Jego serce staje się gościnne i otwarte. Sam Jan Chrzciciel jest ukazany jako prorok – ten, który jasnym świadectwem życia pokazuje, że żaden człowiek nie może się uchylić od podstawowych pytań: Co powinienem czynić? Jak odróżniać dobro od zła? Odpowiedź można znaleźć tylko w blasku prawdy, która jaśnieje w głębi ludzkiego ducha (Jan Paweł II, Encyklika Veritatis Splendor, 2, https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/veritatis_1.html).
Jan naprowadza nas na drogę prawdy, która nie pozwala na kołysanie się w dzisiejszej płynnej rzeczywistości różnych opcji, filozofii, poglądów i myśli, jak trzcina – z jednej strony na drugą.
Pan przychodzi do nas ze swoją łaską, posługując się ludźmi. Taka jest Jego metoda działania: posyła przed sobą uczniów, ustanawia Apostołów, których następnie posyła do wszystkich ludów i narodów. W dzisiejszej liturgii posyła przed sobą Jana Chrzciciela, proroka prawdy i jednoznaczności, wygłaszając pochwałę, że On jest Jego największym posłańcem.
Komentarze zostały przygotowane przez s. Annę Juźwiak AP

Święta Adelajda, cesarzowa

Adelajda urodziła się w 931 lub 932 r. jako córka Rudolfa II, króla Burgundii. Kiedy miała zaledwie 6 lat, zmarł jej ojciec, a gdy miała 16 lat, została wydana za Lotara, króla Włoch. Dała mu córkę, Emmę. Owdowiała mając 20 lat. Pretendentem do tronu Włoch był wówczas Berengariusz II. Uwięził on Adelajdę i chciał ją zmusić, by wyszła za jego syna. Chciał bowiem w ten sposób prawnie zagarnąć koronę włoską. Adelajda nie załamała się, a zamążpójścia odmówiła. Zdołała też zbiec z więzienia. Schroniła się pod opiekę Ottona I, który pokonał Berengariusza i niebawem pojął Adelajdę za żonę. Dała mu troje dzieci, wśród nich jego następcę, Ottona II. Papież Jan XII w Boże Narodzenie 962 roku dokonał w bazylice św. Piotra uroczystej koronacji Ottona I na pierwszego cesarza Niemiec.
W 973 roku Adelajda po raz drugi została wdową – po śmierci Ottona I. Jej synowa, żona Ottona II i córka cesarza bizantyńskiego, Teofana, zaczęła jej okazywać jawną niechęć. Zmusiła nawet męża, żeby własną matkę skazał na banicję. Dopiero po śmierci żony Otto II przeprosił matkę. Po jego śmierci w 983 r. Adelajda stała się regentką w zastępstwie jeszcze małoletniego cesarza, Ottona III. Ujawnił się w całej pełni jej zmysł organizacyjny, mądrość i roztropność, umiejętność dobierania ludzi na odpowiednie stanowiska. Wyróżniała się przy tym wielkim miłosierdziem i hojnością w przeznaczaniu dóbr na cele kościelne. Dlatego słusznie nazwano ją jedną z najwybitniejszych kobiet X stulecia. Uspokoiła królestwo burgundzkie (993), usprawniła administrację i finanse państwa.
Korzystając z pełnego cesarskiego skarbca, wystawiła kilkanaście opactw i klasztorów. Wśród znaczniejszych wymienia się opactwa w Peterlingen, w Pavii i w Selz pod Strasburgiem. Właśnie tu szaty cesarskie zamieniła na habit. Ostatnie lata spędziła jako mniszka, by w ten sposób przygotować się na drogę do wieczności. Zmarła 16 grudnia 999 roku. Jej imię jest wybite na odwrocie monety Bolesława Chrobrego. Od początku doznawała czci. Żywot Adelajdy napisał św. Odylon. Jej kult zatwierdził papież bł. Urban II, wynosząc ją do chwały ołtarzy uroczystym aktem w 1097 roku.

W ikonografii przedstawia się św. Adelajdę w stroju cesarzowej, z insygniami władzy, w ręku trzyma kościół lub klasztor.

Zobacz także:
 •  Błogosławiona Maria od Aniołów, dziewica
•  Błogosławiony Sebastian Maggi, prezbiter

***
Nowenna do Dzieciątka Jezus

DZIEŃ I – 16 GRUDNIA
Przyjdź, Panie Jezu

Panie Jezu Chryste, oto przychodzisz na ziemię jako Pan i Król całego stworzenia. Szczęśliwi ci, którzy są gotowi wyjść na Twoje spotkanie. Przygotowując się na Twe przyjście, ofiarujemy Tobie nasze pełne miłości oczekiwanie i naszą modlitwę. Pośród cierpień i niepewności naszych czasów przyzywamy Twojej obecności. Ożywieni nadzieją nowego nieba i nowej ziemi, kierujemy nasz wzrok ku temu, co wieczne, nieprzemijające i święte. Prosimy, abyś nawiedził nas swoją łaską i ubogacił swą obecnością. Prosimy za wszystkich ludzi, którzy z nadzieją oczekują Twojej pomocy, łaski i miłosierdzia Niech wszyscy na całym okręgu ziemi zaznają radości Twojego przyjścia. Prosimy także za tych, którzy jeszcze Ciebie nie znają i nie wierzą; wylej na nich strumienie ożywczej łaski, udziel im darów pokoju i poznania Twojej nieskończonej miłości. Zechciej przyjąć nasze modlitwy. Panie, przyjdź, aby uwolnić nas z ziemi wygnania i połącz nas kiedyś w Twoim chwalebnym Królestwie, gdzie z Ojcem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz na wieki wieków.
Ojcze nasz… Zdrowaś… Chwała Ojcu…
Modlitwa na zakończenie każdego dnia nowenny
K. A słowo stało się Ciałem.
W. I zamieszkało między nami.
Módlmy się: Boże, Ty przedziwnie stworzyłeś człowieka na Twój obraz, i przedziwnie odkupiłeś nas i odnowiłeś, udziel nam uczestnictwa w Boskim życiu Twego Syna, który zechciał przyjąć naszą ludzką naturę. Który żyje i króluje przez wszystkie wieki wieków. Amen.