PIERWSZE CZYTANIE
Iz 41, 13-20
Bóg jest odkupicielem

Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Ja, Pan, twój Bóg, ująłem twą prawicę, mówiąc ci: «Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą». Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu! Ja cię wspomagam – mówi Pan – odkupicielem twoim – Święty Izraela. Oto Ja przemieniam cię w młockarskie sanie, nowe, o podwójnym rzędzie zębów: ty zmłócisz i pokruszysz góry, zamienisz pagórki w drobną sieczkę; ty je przewiejesz, a wicher je porwie i trąba powietrzna rozmiecie. Ty natomiast rozradujesz się w Panu, chlubić się będziesz w Świętym Izraela. Nędzni i biedni szukają wody, a jej nie ma! Ich język wysechł już z pragnienia. Ja, Pan, wysłucham ich, nie opuszczę ich Ja, Bóg Izraela. Każę wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach i źródłom wód pośrodku nizin. zamienię pustynię w pojezierze, a wyschniętą ziemię w wodotryski. Na pustyni zasadzę cedry, akacje, mirty i oliwki; rozkrzewię na pustkowiu cyprysy, wiązy i bukszpan obok siebie. ażeby zobaczyli i poznali, rozważyli i pojęli wszyscy, że ręka Pańska to uczyniła, że Święty Izraela tego dokonał.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 145 (144), 1bc i 9. 10-11. 12-13 (R.: por. 8)

Refren: Pan jest łagodny i bardzo łaskawy.

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu, *
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Refren.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.

Refren.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę *
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, *
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Iz 45, 8

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Niebiosa, spuśćcie Sprawiedliwego jak rosę, niech jak deszcz spłynie z obłoków,
niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 11, 11-15
Nie ma większego człowieka od Jana Chrzciciela

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus powiedział do tłumów: «Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu, a zdobywają je ludzie gwałtowni. Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie uznać, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha!»
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Królestwa Bożego nie zdobywają ludzie letni, lecz gorący i gorliwi. Wąska bowiem jest droga prowadząca do Królestwa i wiele ucisków czeka tych, którzy nią idą. Jeśli się nie nawrócimy i nie staniemy się jak dzieci, nie wejdziemy do Królestwa Bożego, ponieważ kto się nie uniży, nie będzie wywyższony przez Pana, do którego należy wszelka władza i moc w niebie i na ziemi. Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Po przerwie spowodowanej uroczystością, wracamy do Izajaszowej księgi pocieszenia. By dobrze odebrać dzisiejszy fragment, warto zwinąć się w kłębek pod kocem (nie żartuję) albo wrócić pamięcią do jakiegoś osobistego rozstrojenia emocjonalnego; chodzi o to, by zafundować sobie coś na kształt mini-bibliodramy. Wyobraź sobie wówczas, jak Bóg namacuje twoją prawicę, mówiąc Ci: „Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą, robaczku… Ja cię wspomagam!”. Pobądź przy tym dotyku i towarzyszącym mu głosie, pozwól sobie na czas potrzebny do ośmielenia i „ogrzania” twojego serca. Dopiero potem przejdź dalej: Ty zmłócisz i pokruszysz góry, zamienisz pagórki w drobną sieczkę! Bóg dostrzega w tobie siłę, nawet gdy czujesz się „rozłożony na łopatki”; przy czym, tą siłą nie jest twoja wola, ale Jego obecność. Czy wierzysz Mu? Być może odpowiesz: Ależ mój język wysechł już z pragnienia… Bardzo słusznie, opowiadaj Panu o swoich niedyspozycjach; On cię wysłucha i nie opuści. A nawet więcej, każe wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach! Postaw sobie przed oczami litą skałę, z której tryska woda – to obraz ciebie! Podobnie jak roślinność – cedry, akacje, mirty i oliwki – zasadzone na pustyni. Wreszcie, na zakończenie tej mini-bibliodramy, skieruj uwagę na ostatnie zdanie czytania: Ażeby zobaczyli i poznali, rozważyli i pojęli wszyscy, że ręka Pańska to uczyniła. Powinny zaintrygować cię aż cztery czasowniki wyrażające zdobywanie wiedzy: zobaczyć, poznać, rozważyć, pojąć – a chodzi o objawienie: ręka Pańska to uczyniła! Stawką więc dzisiejszego czytania jest nie tyle twój dobrostan (przeżycie Bożej bliskości), ile oddanie Bogu chwały. Bóg się ku tobie uniża, żebyś ty Go wywyższył.

Komentarz do psalmu
Potraktujmy obecny utwór jako odpowiedź serca, które dobrze odbyło powyższą mini-bibliodramę. Serce otulone przez Boga – utwierdzone w Jego przychylnej obecności – zdrowieje i integruje się. W efekcie, jest zdolne dzielić się swym doświadczeniem z innymi: Będę Cię wielbił… Pan jest dobry! Jego miłosierdzie nad wszystkim! Ponadto, dla takiego serca pojęcie „królestwa Bożego (niebieskiego)” ze sfery abstrakcji przenosi się do rzeczywistości: Wspaniała chwała Twojego królestwa! O ileż prościej wówczas modlić się drugą prośbą Modlitwy Pańskiej: „Ojcze nasz… Przyjdź królestwo Twoje!”.

Komentarz do Ewangelii
Przez najbliższe trzy dni będziemy wraz z Jezusem przyglądali się postaci Jana Chrzciciela. Dziś mamy zadziwić się temu, jak jego wielkość – między narodzonymi z niewiast nie powstał większy – wprost przyćmiona jest przez rzeczywistość królestwa niebieskiego, czyli samego Jezusa: „Królestwo Boże może oznaczać samego Chrystusa” (KKK 2816 cyt. św. Cypriana). Podczas gdy Jan Chrzciciel uosabia jeszcze stary porządek, czyli „Prawo nadane przez Mojżesza”, królestwo niebieskie oznacza nowe przymierze, czyli „łaskę i prawdę, które przyszły przez Jezusa Chrystusa” (por. J 1, 17). Kto został ochrzczony i żyje wiarą, tego serce goreje dzisiejszą gwałtownością (dosł. „pozytywną asertywnością, siłą, mocą”). Jak tłumaczy Katechizm, łaska Chrystusa „nie dodaje nowych zewnętrznych przepisów, ale przemienia samo źródło czynów, czyli serce, gdzie człowiek wybiera między tym, co czyste i nieczyste, gdzie kształtuje się wiara, nadzieja i miłość, a wraz z nimi inne cnoty. W ten sposób Ewangelia prowadzi Prawo do jego pełni przez naśladowanie doskonałości Ojca niebieskiego, przebaczanie nieprzyjaciołom i modlitwę za prześladowców na wzór Boskiej wspaniałomyślności” (por. KKK 1968). A czy ty już narodziłeś się do królestwa, przewyższając Jana Chrzciciela?
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Błażeja Węgrzyna

Święty Juan Diego

Juan Diego urodził się w 1474 r. w wiosce Tlayacac, odległej o ok. 20 km od obecnej stolicy Meksyku. Rodzice dali mu indiańskie imię Cuauhtlatoatzin, które w języku Azteków znaczy „Mówiący Orzeł”. Należał do najbiedniejszej, a zarazem najliczniejszej klasy społeczności Azteków. Ciężko pracował na roli i zajmował się wyrabianiem mat w zamieszkanym przez plemię Nahua mieście Cuautitlan, zdobytym przez Azteków w 1467 r. Gdy państwo Azteków zostało podbite przez Hiszpanów (1519-1521), Juan Diego wraz z żoną Malitzin (Maria Łucja) przyjęli w 1524 r. chrzest, prawdopodobnie z rąk hiszpańskiego misjonarza, franciszkanina o. Torbio de Benavente. Otrzymał imię Juan Diego. Byli jednymi z pierwszych nawróconych Azteków. W kilka lat później, w 1529 roku, Maria Łucja zmarła, nie pozostawiając potomstwa. Po jej śmierci Juan Diego przeniósł się do swego wuja do Tolpetlac.
Juan Diego był bardzo gorliwym chrześcijaninem. W każdą sobotę i niedzielę przemierzał pieszo kilkanaście mil ze swojej wioski do kościoła w Tenochtitlan, by uczestniczyć we Mszy św. i katechizacji. Podczas jednej z takich wypraw, w sobotni poranek 9 grudnia 1531 r., na wzgórzu Tepeyac objawiła mu się Matka Boża. Zgodnie z życzeniem Maryi, na wzgórzu wkrótce wybudowano kaplicę, w której umieszczono Jej cudowny wizerunek odbity na płaszczu Indianina. Juan Diego zamieszkał w pokoju, przygotowanym dla niego obok świątyni. Spędził tam resztę życia, opowiadając przybywającym do sanktuarium pielgrzymom o objawieniach, wyjaśniając prawdy wiary i przygotowując wielu do chrztu. Zmarł 30 maja 1548 r. w wieku 74 lat i został pochowany na wzgórzu Tepeyac.
6 maja 1990 r. św. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym, a 31 lipca 2002 r., podczas swojej kolejnej pielgrzymki do Meksyku, włączył go do grona świętych.