PIERWSZE CZYTANIE
Iz 2, 1-5
Pokój królestwa Bożego

Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jerozolimy: Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stać będzie mocno na szczycie gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem». On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i sędzią dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!
Oto słowo Boże.

W roku A, gdy powyższe czytanie Iz 2, 1-5 zostało wykorzystane w 1 Niedzielę Adwentu, można odczytać następującą perykopę:
Iz 4, 2-6

Radość zbawionych

Czytanie z Księgi proroka Izajasza
W owym dniu odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi przepychem i krasą dla ocalałych z Izraela. I będzie tak: Ktokolwiek pozostał żywy na Syjonie i kto się ostał w Jeruzalem, każdy będzie nazwany świętym i wpisany do Księgi Życia w Jeruzalem. Gdy Pan obmyje brud Córy Syjońskiej i krew rozlaną w Jeruzalem oczyści powiewem sądu i podmuchem pożogi, wtedy Pan przyjdzie spocząć na całej przestrzeni góry Syjon i na tych, którzy się tam zgromadzą, we dnie jako obłok z dymu, w nocy jako olśniewający płomień ognia. Albowiem nad wszystkim chwała Pańska będzie osłoną i namiotem, by za dnia dać cień przed skwarem, ucieczkę zaś i schronienie przed nawałnicą i ulewą.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 122 (121), 1b-2. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 1bc)

Refren: Idźmy z radością na spotkanie Pana.

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: *
«Pójdziemy do domu Pana».
Już stoją nasze stopy *
w twoich bramach, Jeruzalem.

Refren.

Do niego wstępują pokolenia Pańskie, *
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie, *
trony domu Dawida.

Refren.

Proście o pokój dla Jeruzalem: *
Niech żyją w pokoju, którzy cię miłują.
Niech pokój panuje w twych murach, *
a pomyślność w twoich pałacach.

Refren.

Ze względu na moich braci i przyjaciół *
będę wołał: «Pokój z tobą!»
Ze względu na dom Pana, Boga naszego, *
modlę się o dobro dla ciebie.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Ps 80 (79), 4

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić,
okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mt 8, 5-11
Wielu ze Wschodu i Zachodu przyjdzie do królestwa niebieskiego

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go». Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a słudze: „zrób to!” – a robi». Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim».
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Oto przyjdzie nasz Pan i uczyni wszystko nowym, a starego wspominać się już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminą. Idziemy z radością na spotkanie Pana, sprawiedliwego sędziego wszystkich ludzi i narodów. W domu Ojca jest mieszkań wiele, Pan przygotował je dla nas, abyśmy przez wieki wielbili Jego święte imię. Przyjdziemy ze Wschodu i z Zachodu i zasiądziemy do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w Królestwie Niebieskim.
Marek Ristau

***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania
Rozpoczynamy adwentową formację, przygotowującą nas na przyjście Mesjasza. To przyjście będziemy świętować, obchodząc uroczystość Bożego Narodzenia, ale nie zapominajmy, że wciąż oczekujemy na ponowne przyjście Zbawiciela. Dlatego też jesteśmy szczególnie wezwani do rewizji swojego życia w oparciu o Słowo Boże. Prorok Izajasz chce nas dzisiaj zachęcić do wejścia na drogę przygotowania swojego serca na spotkanie z Panem, na drogę zbawienia.
Pierwszą radosną wiadomością, którą słyszymy, jest fakt, iż wszyscy ludzie są zaproszeni na to spotkanie. Pan Bóg chce, aby każdy osiągnął zbawienie, „wstąpił na Górę Pana”. Jednak jego warunkiem jest podążanie Bożymi ścieżkami nakreślonymi przez Prawo Pańskie. Należy je najpierw usłyszeć, poznać i pragnąć, aby nasze życie przemieniało się dzięki niemu.
Druga radosna wiadomość wynika z poprzedniej – poddanie się Bożemu Prawu i kroczenie Jego drogami przynosi prawdziwy pokój. Pokój to także cel naszego życia, który nastanie w czasach ostatecznych, kiedy wszystkie narody spotkają się z Panem.
Dzisiaj jest dobrym dniem na podjęcie decyzji: tak, chcę spotkać się z Panem i chcę osiągnąć prawdziwy pokój! Odpowiedzmy pozytywnie na to wezwanie, nie zapominając przy tym, że chrześcijanin to świadek pokoju. To człowiek, który przekuwa swoje miecze i włócznie zła, egoizmu, zazdrości, agresji… na lemiesze i sierpy radości, dobroci, życzliwości…

Komentarz do psalmu
Psalmista kontynuuje myśl Proroka Izajasza z pierwszego czytania. Wyraża pragnienie wszystkich ludzi spotkania z Panem w Jego domu. Co więcej, to pragnienie jest bardzo radosne, a co za tym idzie, niecierpliwe. Nic w tym dziwnego. W końcu pragnienie domu, do którego zostaniemy przyjęci z otwartymi ramionami i ugoszczeni, jest obecne w sercu każdego człowieka. Taki dom proponuje nam Bóg.
Dom Boży, jak przekonuje psalmista, jest domem pokoju. Jednak pokój będzie możliwy tylko wśród tych, którzy miłują Pana. Pokój i dobro między narodami i poszczególnymi osobami wynika z osobistego stosunku każdego człowieka do Bożych nakazów.

Komentarz do Ewangelii
We fragmencie Ewangelii wg św. Mateusza, odczytywanym dzisiaj w liturgii, Jezus, podobnie jak Prorok Izajasz oraz psalmista, obwieszcza powszechność zbawienia. Wielu przyjdzie z różnych stron świata po to, aby zasiąść do stołu w królestwie niebieskim.
Interesujący jest fakt, w jakim kontekście słyszymy te słowa. Mianowicie chodzi tutaj o spotkanie poganina setnika z Żydem Jezusem. Przybywa do Chrystusa, aby prosić Go o pomoc, będąc świadomym swojej niegodności. Przecież wie, że Jezus został najpierw posłany do rodu Izraela, dopiero później do reszty ludzkości. Z rozmowy bohaterów dzisiejszej perykopy możemy dowiedzieć się, że to właśnie setnik jest pierwszym owocem misyjnej działalności Jezusa, ponieważ on przybywa z daleka na spotkanie Pana, przyznaje się do swojej bezradności i wyraża swoją silną wiarę w moc Syna Bożego.
Lud Boży, który jest gromadzony przez Jezusa, nie będzie już składał się z należących do rodu Abrahama, z Izraela. Będzie tworzony przez tych, którzy mają wiarę w Jezusa i potrafią ją wyznać. U progu Adwentu przypomnijmy sobie ten fakt: aby zostać zbawionym, nie trzeba należeć do jakiegoś narodu, religii, wierzącej rodziny, nie trzeba praktykować rozmaitych i pseudo-pobożnościowych tradycji… Zbawienie dokonuje się dzięki osobistemu nawróceniu i wierze w Jezusa.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Wojciecha Węglowskiego

Święty Saturnin, biskup

Saturnin był biskupem Tuluzy. O jego życiu i męczeńskiej śmierci dowiadujemy się z przekazu, napisanego w sto lat później – a więc dokument to wiarygodny. Każde niemal starożytne miasto w Europie południowej chlubi się, że chrześcijaństwo wprowadził do niego któryś z Apostołów albo przynajmniej któryś z jego uczniów; że ci uczniowie apostolscy byli pierwszymi biskupami tych miast. Podobnie też wspomniany dokument męczeństwa św. Saturnina nazywa go uczniem Apostołów. Nie było w tym świadomego kłamstwa, ale jedynie brak orientacji w chronologii. Saturnin był bowiem biskupem Tuluzy w 200 lat po Apostołach, a w 100 po ich najdalszych uczniach.
Nie wiemy nic o latach pasterzowania Świętego w tym mieście, wówczas jeszcze pogańskim. Dokument informuje nas jedynie, że kiedy wybuchło prześladowanie za cesarza Decjusza, poganie wywlekli biskupa na szczyt ratusza i zrzucili go na dół. Padając na bruk, roztrzaskał sobie głowę, tak że wyprysnął z niej mózg. Działo się to w 250 roku. Już w wieku V na miejscu męczeństwa św. Saturnina był wystawiony ku jego czci kościół. Zburzyli go Saraceni w roku 721, ale w roku 1060 Tuluza wystawiła, ku czci swojego głównego patrona, potężną, pięcionawową świątynię. Jego relikwie znajdują się obecnie w katedrze w głównym ołtarzu, pod ozdobnym baldachimem. Jego żywot napisał św. Grzegorz z Tours (+ 594). We Francji św. Saturnin miał swoje kościoły i kaplice. Był czczony jako patron od bólu i od chorób głowy.