PIERWSZE CZYTANIE
1J 4, 7-10
Bóg jest miłością

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła
Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że on sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY
Ps 72 (71), 1b-2. 3-4b. 7-8 (R.: por. 11)

Refren: Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi.

Boże, przekaż Twój sąd królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa.

Refren.

Niech góry przyniosą pokój ludowi, *
a wzgórza sprawiedliwość.
otoczy opieką ubogich z ludu, *
będzie ratował dzieci biedaków.

Refren.

Za dni jego zakwitnie sprawiedliwość *
i wielki pokój, zanim księżyc zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza, *
od Rzeki aż po krańce ziemi.

Refren.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Por. Łk 4, 18

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Pan posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA
Mk 6, 34-44
Rozmnażając chleb, Jezus objawia swoją moc

Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest pustkowiem, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia». Lecz On im odpowiedział: «Wy dajcie im jeść!» Rzekli Mu: «Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby dać im jeść?» On ich spytał: «Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie!» Gdy się upewnili, rzekli: «Pięć i dwie ryby». Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się, gromada przy gromadzie, po stu i pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by podawali im; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do syta i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i resztek z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.
Oto słowo Pańskie.

ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ

Pan Jezus potrafi pokonać wszelkie granice i przeszkody, którymi lekkomyślnie się od Niego oddzielamy. Uczta opisana w dzisiejszej Ewangelii jest obrazem Jego zdumiewającej hojności. Nasz Bóg angażuje się całkowicie, aby nas na nowo zdobyć i ocalić. To On pierwszy nas pokochał. Doświadczenie Jego miłości nie tylko napełnia nas radością i pokojem, ale też przemienia wewnętrznie.
ks. Jarosław Januszewski, „Oremus” styczeń 2009, s. 35

***
KRÓLESTWO
Panie, pragnę słuchać słów po królestwie i rozumieć je; Zły niech nie porywa tego, co zasiałeś w moim sercu (Mt 13, 19).

„Pan Jezus… zapoczątkował Kościół swój głosząc radosną nowinę, a mianowicie nadejście królestwa Bożego, obiecanego od wieków w Piśmie św. i «Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo Boże» (Mk 1, 15; zob. Mt 4, 17)” (KK 5). Lecz czymże jest to Królestwo, które Stary Testament zapowiedział i przedstawił w historii Izraela, a Jezus ogłosił jako już bliskie? Chodzi tu przede wszystkim o panowanie, o powszechną władzę Boga Stworzyciela, Pana, Króla, Ojca wszystkich ludów — potwierdzoną wyraźnie przepowiadaniem Chrystusa, a jeszcze więcej obecnością samego Boga na świecie, w osobie Syna, który chociaż stał się człowiekiem, dzieli z Ojcem w pełni Jego Bóstwo i władzę. W Starym Testamencie Bóg rządził swoim ludem i mówił do niego przez prostych ludzi, swoich przedstawicieli; teraz czyni to przez Słowo wcielone. Ustają pośrednicy, a przychodzi Bóg, w swoim Synu, prowadzić, oświecać, kierować ludźmi. Dlatego Jezus mówił: „Królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17, 20). To już nie jest czas oczekiwania. Królestwo już przyszło i jest obecne w Chrystusie, który objawia plany Ojca odnośnie do zbawienia ludzi i zaczyna je wypełniać przez swoje dzieła. Jednakże jest to królestwo tajemnicze i ukryte, nie mające nic wspólnego ze strukturą królestw ziemskich, które rozwijają się poprzez przepych i potęgę zewnętrzną. „Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: Oto tu jest albo tam” (tamże). Jest to królestwo duchowe, nieskończenie odległe od tego wszystkiego, co podpada pod zmysły, co znamionuje powodzenie ziemskie i władzę polityczną.

Ono zawiera najgłębsze wartości ducha, dociera do wnętrza człowieka, przemieniając go w dziecko Boże i w obywatela Jego królestwa. Chociaż królestwo Boże rozciąga się na cały kosmos, na wszystkie istoty stworzone w niebie i na ziemi, to Bóg nie zmusza człowieka, by wszedł do niego; człowiek winien uczynić to dobrowolnie. A kiedy przez wiarę i posłuszeństwo postanawia to uczynić, Królestwo to zaczyna utrwalać się w nim w sposób jak najbardziej wewnętrzny, ukryty, nie zmieniając nic z ludzkiej struktury zewnętrznej, odmieniając natomiast wszystko w wewnętrznej. Wówczas człowiek, stworzony już z ciała i krwi, na nowo rodzi się w Bogu przez Ducha (J 1, 13; 3, 5–6).

• O Jezu, Panie mój, poświęcam się i oddaję się pod Twoje najwyższe panowanie, którego nie udzielasz żadnemu stworzeniu — oddaję się wspanialej, całkowitej i szczegółowej władzy nad każdym stworzeniem, jaką posiada Twoje Człowieczeństwo dzięki przedziwnemu i godnemu uwielbienia Synostwu Bożemu.
  Tobie się oddaję i poświęcam cały… pragnę, abyś miał szczególną władzę nad moją duszą i nad moim stanem, nad życiem i moimi czynnościami, jako nad rzeczą należącą do Ciebie na mocy nowego i szczególnego prawa oraz dobrowolnego aktu woli, przez który pragnę zależeć zawsze od Twojej… władzy.
  Ponieważ Twoja władza nieskończenie przewyższa naszą, błagam Cię, o Jezu, racz sam objąć wszelką władze nade mną, gdyż ja nie jestem zdolny dać Ci jej. Błagam Cię, przyjmij mię za Twojego poddanego i niewolnika, niechaj się to stanie w taki sposób, którego ja poznać nie mogę, a który Ty dobrze znasz (P. de Berulle).

• O Ojcze, Ty posiałeś na świat Słowo odwieczne, Słowo Twoje zrodzone w sobie samym, aby stało się nasieniem wszystkich Twoich słów, błagam Cię, przez to Słowo, Syna Twojego, posiej w mojej pamięci obfite nasienie świętych myśli, aby rodziły liczne owoce dobrych uczynków.
  O Słowo odwieczne… zstąpiłoś z nieba na ziemię, by posiać na niej nasienie prawdziwej nauki… przyjdź, Panie, i posiej w moim rozumie obfite nasienie Bożych oświeceń, abym przez nie poznał Ciebie, poznał siebie i to wszystko, w co powinienem wierzyć i czynem wypełniać.
  O Duchu Święty, Ty tchniesz, gdzie chcesz, i chcesz tchnąć tam, gdzie potrzeba Twojego natchnienia, dotknij nim mojej woli… zapal w niej iskry gorących pragnień, by rozpalił się w moim sercu najgorętszy ogień miłości… i spraw, aby z tej miłości wzeszły najobfitsze owoce ducha. O Trójco Przenajświętsza, dziękuję Ci za dobroć, z jaką siejesz swoje słowo w ziemi tak marnej i nieurodzajnej (L. da Ponte).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 206

Święty Piotr Tomasz, biskup

Piotr Tomasz urodził się ok. 1305 r. w Gaskonii we Francji. W wieku 21 lat wstąpił do karmelitów. W 1345 r. został wybrany prokuratorem generalnym do sądu papieskiego w Awinionie. Przebywając w tym mieście, będącym wówczas miejscem pobytu papieży, zasłynął swoją elokwencją i głoszonymi kazaniami. Mianowany został legatem papieskim do Genui, Mediolanu i Wenecji. Zabiegał o jedność z chrześcijańskimi Kościołami wschodnimi.
W 1354 r. został mianowany biskupem Patti i Lipari, pięć lat później – biskupem Corony. W 1363 r. został arcybiskupem Candii na Krecie, a rok później – patriarchą tytularnym Konstantynopola. Na prośbę papieża Urbana V odbył podróż do Serbii, na Węgry i do Konstantynopola, próbując zorganizować krucjatę przeciwko Turkom. Wziął udział w ataku na Aleksandrię w 1365 r., w czasie którego został poważnie ranny. Kilka miesięcy później, 6 stycznia 1366 r., zmarł z powodu odniesionych obrażeń w Famagoście na Cyprze. Jego kult zatwierdził papież Urban VIII w 1608 r.

Zobacz także:

  •  Święty Wawrzyniec Iustiniani, biskup
•  Święty Seweryn z Noricum
•  Święty Daniel Comboni, biskup
•  Błogosławiona Eurozja Barban